2. Niedaleko spada jabłko od jabłoni

♫ ♫ Piasek, Budzikom śmierć

[Marina]

Wspominałam już, że nie znoszę wstawać rano? No to wspominam. Nienawidzę wyłazić z ciepłego łóżeczka o świcie i nigdy, ale to nigdy nie robię tego, jeśli nie muszę. Śniadanie było o 9:00, więc i tak musiałam nastawić budzik godzinę wcześniej, aby mieć czas na tę całą beznadziejną charakteryzację. Więc możecie sobie wyobrazić, jak bardzo byłam zła, gdy nagle ktoś nad moją głową zaczął się wydzierać. A przecież skoro budzik nie zadzwonił, to znaczyło, że jeszcze był czas. 

- Marina, Marina, wstawaj!

Potem ktoś zaczął potrząsać moim ramieniem. Tylko jedna osoba w tym pokoju poza mną wiedziała o tej całej farsie, więc winowajca, którego umieściłam na pierwszym miejscu ludzi, których przy najbliższej okazji uduszę, mógł być tylko jeden.

- Odbiło ci, Grzesiek?! – wrzasnęłam. Swoją drogą jakby ktoś z zewnętrz usłyszał jak się odzywam do trenera, to doznałby głębokiego wstrząsu wewnętrznego. Ale w pełni sobie zasłużył. Poza tym to nie mnie zależało, by ktoś uratował mi cztery litery.

- Teraz już wiem, czemu mnie twój brat przed tobą ostrzegał – powiedział z głupim uśmiechem. – Wstawaj, musimy iść trenować!

- Przecież ja od początku ostrzegałam, że ten pomysł jest całkiem do dupy – jęknęłam do niego niechętnie z wściekłością spoglądając na ciemność za oknem. Pięknie! – Jak sobie pomyślę, że mam iść teraz wziąć prysznic i znów stylizować się na faceta to coś mnie trafia. 

- Wytrzymasz miesiąc. To tylko parę tygodni.

- Dla ciebie krótko, a dla mnie wygląda jak wieczność – rzuciłam nieco chłodniejszym głosem, chwyciłam swoją torbę i zamknęłam się w łazience. O tym, że my kobiety uwielbiamy się stroić długo w łazience przekonywać nikogo nie muszę, ale nigdy, przenigdy wcześniej nie spędzałam pełnej godziny na tym, by swoje kobiece atrybuty maskować. A uwierzcie, że to naprawdę nic przyjemnego. Gdy wyszłam z łazienki zauważyłam tylko jak trener genialny mi się uważnie przyglądał.

- Czego znowu? – burknęłam niegrzecznie.

- Nic. Patrzę tylko czy wyglądasz jak facet. Czy coś ci nie wystaje i w ogóle… – skwitował, a mnie jak Boga kocham ręka świerzbiła, żeby mu przywalić. Ciesz się trenerze, że tobie mózg nie wystaje!

[Grzesiek]

No i cóż. Muszę się przyznać, że się trochę stresowałem, jak to dziewczę szykowało się do skoku. Co innego widzieć na filmie, a co innego przekonać się na własnej skórze. Bo co będzie jak się okaże, że panna będzie tracić po czterdzieści metrów do reszty? A to jest w zasadzie nawet więcej niż prawdopodobne. Mogłem sprawdzić przed wyjazdem do Austrii, bo teraz to jak już mówią po ptokach. Więc nic innego mi nie pozostaje, tylko modlić się, aby serio ta dziewczyna potrafiła świetnie skakać, przynajmniej w połowie tak, jak zachwalał ją brat. Prędki. 

No właśnie, skoro już przy nim jesteśmy, to będę mógł wyrazić całą swoją dezaprobatę dla tego dzieciaka. Myślałem, że mnie piorun jasny trzaśnie jak zadzwonił nagle do mnie, że wybacz Grzesiek, ale z jabłoni spadłem i złamałem kość piszczelową. Z jabłoni, wyobrażacie sobie?! Dwa tygodnie przed rozpoczęciem sezonu się Prędkiemu jabłek zachciało i po drzewach łaził, aż na piszczel spadł. Jakbym był złośliwy to bym mu kazał skakać z tym gipsem. Pół roku załatwiania, sto tysięcy podań napisałem, wniosków, wyjaśnień, uzasadnień, żeby nam przyznali to jedno miejsce dodatkowe w ramach programu wsparcia dla zawodników pochodzących z terenów nizinnych, a ten taki numer wykręcił! Hofer by ze śmiechu umarł, gdybym mu powiedział prawdę. Wystarczy, że Austriacy jeszcze nie zabrali tego swojego kandydata, jak mu tam było? Dietharta…? Pewnie go najpierw muszą nauczyć skakać. W każdym razie, jak jeszcze Prędkiego by nie było, to miejsce przepadnie, a program wsparcia będą wykorzystywać inne kraje, a nie my. A ja bym wyszedł na idiotę. Więc nie ma wyjścia, trzymajmy kciuki, żeby się heca z Mariną powiodła.

Po dwóch pierwszych skokach kamień mi z hukiem spadł z serca, a zaraz potem szczęka opadła do samej ziemi. Bo widzieliście kiedyś dziewczynę, która skacze po 135 metrów i to wcale nie z belki 30 jak inne panie, tylko normalnie jak chłopaki z 12 albo 14? Właśnie! I już nawet puściłem mimo uszu te jej wszystkie złośliwości i fochy, bo już wiedziałem, że będę uratowany ja i nasze miejsce dodatkowe, na które czekają Francuzi i Słoweńcy.

- Gdzieś ty się dziewczyno uchowała? – zawołałem z uśmiechem, gdy po oddaniu kilku skoków Marina odpinała narty. – Tak skakać, a nie startować w zawodach?!

- A coś myślał, baranie, że Marina Prędka skakać nie potrafi? Potrafi, potrafi, tylko nie lubi! A to drobna różnica! – powiedziała twardo i od razu się skierowała do samochodu. Oczywiście poszła, a cały sprzęt zostawiła u moich stóp, jakby to było jasne, że ja – trener – za nią będę narty nosił. Tak to jest z babami. 

Specjalnie ją zabrałem wcześnie rano na skocznię, jak tam nie było nikogo, żeby obadać sytuację. Łukaszowi zaproponowałem, żeby Prędkiemu dać spokój z oficjalnymi seriami treningowymi, tylko od razu skoczy w kwalifikacjach, skoro już sztab ustalił, że w zawodach drużynowych nie będzie startowała. Znaczy startował. Marcin Prędki. Lepiej tak będę mówił, bo jeszcze mi się kiedyś wymsknie i będą jaja.

[Marina]

No i w końcu przyszedł ten dzień. Marcin Prędki będzie debiutował w Pucharze Świata. Wszystko byłoby pięknie, gdybym przez brata łamagę nie musiała tego robić ja. Jak go tylko spotkam, to lepiej niech mnie ktoś trzyma, bo naprawdę nie ręczę za siebie co się stanie. Ciekawe co by zrobił, jak by nie miał takiej siostry bliźniaczki. Chłopaki od wczoraj chodzili wściekli, bo wczoraj się na podium nie zmieścili. Ci co skakali, byli źli, że za krótko skoczyli, a ci co nie skakali, byli źli, że mogliby skakać dalej, gdyby skakali. Zrozum facetów… Na mnie nikt uwagi nie zwracał za bardzo i bardzo dobrze. Wystarczy, że pan Szczęsny z całą telewizją i z tłumem innych dziennikarzy łazi za mną non stop i ciągle tylko Prędki i Prędki. A trenera genialnego Sobczyka jak kiedyś spotkacie, to dajcie mu w nos ode mnie, bo mnie tu nie wypada. Po cholerę on ciągle o mnie przed kamerami gada, by swój geniusz zachwalać? Po skoku piątkowym w kwalifikacjach odetchnęłam z ulgą, bo wcale nie latałam gorzej niż niektóre talenty. Ładne by mieli miny, jakby się dowiedzieli z kim przegrywają, haha.

A w dniu zawodów od samego rana znowu wiało. Walter kazał zrobić od razu serię konkursową, bo na po co nam treningi, jak wiatr co chwila zmieniał swoje parametry? Logiczne, nie? Ja się tam cieszyłam. Im mniej muszę skakać, tym lepiej. Gębala czekał tylko na moment, aż wszyscy skoczkowie wyszli i wlazł ze mną do hangaru, by wręczyć mi kombinezon. Bo nie wspomniałam, że obok Sobczyka geniusza, to on jeszcze wie. W sumie zrozumiałe, że przed fizjoterapeutą to długo nie poudaję kim jestem, nie? Nim jednak strój ubierałam to podał mi golf przylegający do ciała i przekazał wszystkie instrukcje. 

- Najlepiej by było, gdybyś te golfy już w hotelu miała na sobie. Zaoszczędzisz sobie czasu tutaj. Sama widzisz jak trudno o chwilę prywatności – dodał, zasuwając mi suwak od kombinezonu. A do szatni akurat wpadł Skrobot i rzucił nam zdziwione spojrzenie, mrużąc oczy. Świetnie, będzie myślał jeszcze, że Prędki jest jakiś niedorobiony i niańki potrzebuje, bo się sam ubrać nie umie.

- A ty tu jeszcze? Zmiataj na górę, bo za chwilę rozpoczną skoki bez ciebie – powiedział, a ja oblizałam usta, założyłam kask na łeb, gogle na szyję, a rękawiczki chwyciłam w dłoń z nartami i wypadłam z domku, kierując się na skocznię. 

Szłam wydeptaną ścieżką, skupiona na swoich myślach. Żarty się skończyły. Teraz muszę obmyślić co zrobić, aby w jakimś stopniu nie ośmieszyć brata no i pokazać moim kolegom, że Prędki wcale nie jest łamagą i małolatem. Nie stresowałam się. No może trochę. No dobra. Stresowałam się jak cholera, bo debiut w Pucharze Świata to nie byle co. Jak sobie tylko pomyślałam o tym, to moje serce waliło w rytmie cha-cha. No bo wiecie, jestem dziewczyną w przebraniu i miło by mi było, gdyby się udało pokazać, że ja, Marina skakać potrafię z tej samej belki, co skoczkowie-faceci. Nawet gdybym miała wiedzieć o tym tylko ja. No i Marcin. No i Sobczyk. No i Gębala. 

Zapięłam narty, siadłam na belce i tylko rzuciłam okiem która platforma startowa. Trzynasta! Miałam nadzieję, że nie będzie pechowa. Spojrzałam w dół i miałam wrażenie, że dłuższego rozbiegu tak stromego w życiu nie widziałam, choć przecież przedwczoraj na tym samym skakałam. A mówiłam, co ten kretyn wymyślił? Wiecie, że nie była wtedy o świcie siódma godzina tylko piąta, bo geniusz specjalnie zegarek przestawił? Wyobrażacie sobie? PIĄTA! Wszystko się wydało, jak przyszliśmy na śniadanie, a się okazało, że dalej wszyscy śpią. No, ale już nic nie gadam, bo trzeba się skupić.

Czekałam na zielone światełko i widziałam, że Kruczek się wahał, zerkając na mały monitor z parametrami wietrznymi. Już myślałam, że mam się szykować do zejścia z drewnianej dechy, jak nagle zamaszystym ruchem machnął mi polską chorągiewką i odepchnęłam się od siedzenia. Nie wiedziałam jak szybko się rozpędzałam na rozbiegu, ale czułam, że w ostatniej chwili wyczułam próg. Kurde, chyba trochę za późno! Z całej siły w nogach odbiłam się od skoczni i wyprostowałam narty przed siebie. Wiatr szalał na wszystkie strony, tu lekko z boku, silniej w plecy, a pod nartami dziura, a że dziwnie mi się oddychało, lecąc w powietrzu to miałam otwartą japę i wiatr wysuszał mi całą jamę ustną. I taka to przyjemność ze skakania, jak nie wierzycie to tam wyleźcie na górę i sprawdźcie sami. Chwilka minęła i już ląduję twardo na ziemi z przepięknym telemarkiem. Tylko cholera, guzik mi z tych pięknych not za styl, jak odległość krótka. Cholernie krótka. Nawet jakby mi po 21.0 dali, to nie pomoże. Dupa, dupa, dupa. 

Pomachałam z grzeczności przed kamerą, nie zdejmując specjalnie gogli, coby mnie rodzice przypadkiem nie poznali, bo jeszcze by na zawał zeszli, gdyby wiedzieli, że mój brat wystawił mnie zamiast siebie samego na pewną śmierć. Najchętniej bym zwiała gdzieś, ale wypada poczekać na Krzyśka, bo on zaraz po mnie skakał i życzyłam mu dobrze, bo to fajny chłopak. Cichy, ale całkiem sympatyczny. Byłam tak zamyślona, że nawet nie widziałam, że kamera mnie pokazywała na ekranie, a przed bandą Biegun się cieszył, bo oddał fantastyczny skok. Podszedł do mnie i przybił piątkę, a zaraz szepnął, żebym się nie przejmowała moją próbą zepsutą. Znaczy przejmował. Bo on przecież myśli jak inni, że jestem facetem. Trochę szkoda, ale cóż. Więc pogratulowałam mu szybko i chciałam uciec, bo jeszcze brakowało, żebym się tam poryczała na całego. A oczywiście zapomniałam pokazać na twarzy, że jestem zadowolona ze skoku kolegi. Szybko jednak się poprawiałam, zawracając i klepiąc go po barach, zrobiliśmy jeszcze sobie żółwika, bo znając polską prasę jeszcze by sensację zrobili z tego, że Marcin Prędki nie potrafi się cieszyć ze skoków kolegów i zrobili by z mojego brata drugiego Kota. O, nie! O wizerunek rodzinny muszę dbać.

I tak zapięta w kurtce dotrzymywałam towarzystwa Krzyśkowi podczas kolejnych skoków, ale to, co się działo potem to parodia jakaś. Najlepsi mieli problemy z wiatrem, bo na bulę spadali, nawet nasz Kamil. Krótkie skoki, bo cóż, jak im wiatr zawiał w plecy to choćby się było najlżejszym, grawitacji nie dało się oszukać. Mnie tylko pocieszali po kolei, że patrz, nawet Kamilowi nie poszło, nie martw się Prędki, uszy do góry. Ale ja swoje wiedziałam i nie będę idiotki zgrywać. Zawaliłam na całej linii. A na koniec pewni skoczkowie, co nie będę z nazwiska wymieniać, ani się przyznawać, że niektórych to osobiście znam dali taki pokaz, że ja sama długo nie mogłam zamknąć ust z wrażenia, jak tanimi gadkami można się tłumaczyć, że warunki były niebezpieczne i nie warto było ryzykować. A przepraszam bardzo inni to co robili? Na kaczki polowali na grafitowym niebie od niechcenia? No, ale wiadomo jak to jest.

Z jednej strony szczęśliwi, ale z drugiej wściekli po absurdalnym konkursie wracaliśmy do hotelu, bo raz, że zmarznięci, dwa – głodni jak cholera, trzy – wściekli na organizatorów. I tylko Krzyśka mi szkoda. Szczęście z wygranej całe zabierają takie dziennikarskie hieny, co przyssały do niego i nie odczepią za cholerę. Padnięta wcięłam kolację, połykając to, co sobie nałożyłam, a potem szybko zmyłam się do pokoju by spać, bo miałam wszystkie dość. 

[Piotrek]

Klinghental, Klinghental i po Klinghental. W sumie to żem się nawet nie spodziewał, że tak daleko bede latał. Już w piątek, wyskładałem się jak umiałem i zaś żem wygrał oba treningi. W takim szoku byłem, że dwa razy się pytałem Maciusia, czy to ja serio tak elegancko latałem, czy inni sobie umyślnie jaja robiili i się zmówili, że będą blisko lądować? No, ale mówił, że serio. Więc co ja? Przecież się nie bede zamartwiał z tego powodu, nie? I wszystko byłoby pięknie, pituś glancuś jak należy, tylko niestety troszkę wiaterek przeszkadzał. No i co zrobisz? Skały nie zjesz. 

A w ogóle to mamy nowego kolegę w drużynie. Chuchro to takie, małe, chude i z oczami przestraszonymi, ale parę w nogach ma i w sumie to fajny kolega. Nasz trener Sobczyk go skądś wytrzasnął i już od września opowiadał, że czarnym koniem tego sezonu to będzie Marcin Prędki. No i jasne, w sumie to ładnie skakał jak żeśmy trenowali jeszcze na jesień, więc nic dziwnego, że go do nas dołączyli. No i tak. Tylko kurde, szkoda chłopa, bo kurde dziś Prędki ostatni ze wszystkich na skoczni. Nogami za bardzo do przodu, na progu późno, zaraz mu narty popchało do tyłu i klops, dupa blada, Prędki o bulę klepnął aż zapiszczało. Popatrzyłem się na Macieja, bo akurat żeśmy stali obok siebie przy telebimie, jeszcze na dole, bo my później skaczemy, a nie jak Prędki zaraz na początku. Maciuś tylko głową pokiwał, no bo wszystkim żal. Po kolacji już nikt Prędkiego nie widział, bo prędko się przebrał i fruuu już go nie było, siedział w pokoju zamknięty, a trener Sobczyk go pocieszał. Jeszcze nas Stefanek miał pecha, bo go zdyskwalifikowali i też siedzi pod kołdrą zły.

No ale ja tu gadu, gadu, a żem o najważniejszym nie powiedział przecież! Bo my teraz mamy lidera klasyfikacji generalnej w drużynie własnej! Krzysio nasz wygrał w Klinghental! Kubacki trzy razy mi musiał powtarzać, bo z tej radości to już żem całkiem nie mógł uwierzyć! Najdalej ze wszystkich skoczył! Dalej nawet ode mnie. Bo ja to byłem piąty, za mną zaraz Maciuś, kolega mój z pokoju. Reszty nie pamiętam. No ale co ja będę opowiadał, jak pewnie każdy z Was to dawno oglądał i wie jak było, a jak nie wie, to przecież se można na skijumping sprawdzić, wszystko tam jest w tabelkach równiutko wypisane. I jak byk napisane, że Pieter był piąty i się nie bede musiał starać i kwalifikować, co całkiem fajne, bo jakby mi się akurat skakać nie chciało to idealnie bede se mógł do góry brzuchem leżeć i wajcenka pić. Wróć. Oczywiście nie bede żadnego wajcenka pił, bo nasz Prędki jest niepełnoletni i nie można w jego towarzystwie alkoholu promować ani reklamować. Łukasz zapowiadał, że o Prędkiego trzeba dbać no i przecież ustawa o wychowaniu w trzeźwości zabrania. 

--

Przepraszamy za opóźnienie, ale byłyśmy zajęte kibicowaniem w Zakopanem. A potem wspominaniem jak to tam było :) Ach, ach. 

Ostrzegałyśmy, że ten świat będzie szalony, nie? ;)

Aria Fresca