Prolog, czyli początek całej awantury

Egzaminy to bardzo ciężki okres dla każdego ucznia i studenta, ale Wy też pewnie coś o tym wiecie, no nie? I dobrze, bo nie trzeba będzie długo tłumaczyć. To czas wytężania wszystkich szarych komórek w mózgu, żeby pokazać całemu światu, że to, czego uczą nas w szkole nie jest całkowicie beznadziejne. Że Mickiewicz naprawdę wielkim mistrzem był, czy jakoś tak. Że dwa plus dwa daje cztery, a pięć razy pięć wychodzi dwadzieścia pięć, bo przecież już takiego cosinusa i tangesa (czy jak go tam zwał) to już mało kto zapamiętuje, tylko takie najwybitniejsze jednostki i kujony, nie? Biologia to się w sumie czasem przydaje. Dzięki niej wiem, że nie powinnam przetrzymywać przez tydzień w plecaku zafoliowanej kanapki, no chyba że chcę wyprodukować nowe rodzaje grzybów. Na szczęście taką wiedzą nie musiałam się chwalić na wymianie studenckiej w austriackiej szkole Stams, którą udało mi się wywalczyć ciężką bitwą, czy jak kto woli życiorysem, listem motywacyjnym i przecudnymi osiągnięciami sportowymi.

Pewnego dnia siedziałam sobie w ławce z długopisem w ustach, zastanawiając się nad sposobem udowodnienia, że Wolfgang Bauer wielkim pisarzem był w przeciwieństwie do takiego niemieckiego pisarza, co się zwał Goethe. Przez kilka miesięcy zdążyłam się przyzwyczaić, że Austriacy mieli kompleksy na tle swoich niemieckich sąsiadów. Szczególnie tych wybitnych. Ale co im zrobisz? Gdy tak siedziałam pośród trzydziestu innych uczniów szkoły Stams i dumałam nad arkuszem zapełnionym już moimi hieroglifami na półtorej kartki, do naszej sali wstąpiła wicedyrektorka Johanna Stapler. Stukała tak głośno obcasami, że nie było nikogo, kto nie przerwałby pisania i nie spojrzałby na tę kobietę, która nie wiedzieć czemu, w tak ważnym momencie raczyła przerwać nam pisanie egzaminu. Przemierzała surowym wzrokiem po całej sali (zapewne po to, abyśmy przypadkiem nie zapomnieli, że jest wicedyrektorką) i jestem pewna, że gdyby mogła zabijać wzrokiem, połowa obecnych leżałaby trupem na podłodze. Po chwili jej skrzekliwy doniosły głos odbił się echem po wnętrzu klasy, a trzydzieści par zainteresowanych oczu zwróciło się w kierunku wywoływanej osoby.

Tą osobą byłam ja. Marina Prędka, proszona natychmiast do gabinetu dyrektora. Świetnie.

Jeśli byliście kiedykolwiek wywoływani na dywanik do dyrektora, to chyba się domyślacie, jak ja się czułam w tamtym momencie. Oddałam prawie ukończony egzamin mojemu nauczycielowi i biorąc głęboki oddech szłam, jak na ścięcie głowy. W głowie starałam sobie przypomnieć, co takiego głupiego zrobiłam, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Przecież ładnie reprezentowałam Stams na arenie międzynarodowej w dziedzinie narciarstwa alpejskiego i snowboardu. Z samymi sukcesami. I nie żebym była chwalipiętą, jak nasza największa szkolna gwiazda. Poza tym byłam grzeczna jak niemowlak. Wszystko więc wskazywało na to, że czeka mnie jakaś kara po prostu za niewinność. Cudownie. Wlokąc się powolutku za poważną kobietą, próbowałam odgadnąć jej nastrój i wybadać, o co chodzi i czy bardzo jest na mnie zła, no ale walcz z wiatrakami. Minę miała nieruchomą jak Janne Ahonen za swoich najlepszych czasów.

Gdy doszłam pod drzwi dyrektora byłam już w stu procentach pewna, że nie mam nic na sumieniu, więc tym bardziej byłam zdziwiona całym zamieszaniem. Gdy weszłam do pomieszczenia oprócz dyrektora zauważyłam siedzącego trenera oraz obcego mężczyznę, którego twarz wydawała mi się znajoma. Dyrektor Kruger wskazał mi dłonią fotel. Mój trener wyglądał, jakby ktoś wbił go na palnik i kazał mu cierpieć katusze za nasze wszystkie grzechy. Chrząknęłam cicho, oblizałam suche wargi i już chciałam otworzyć usta w celu wyjaśnienia całego nieporozumienia, ale niestety nie zdążyłam.

- Ten pan – zaczął mówić dyrektor szkoły w Stams, wskazując na pana po mojej prawicy – przyjechał prosto z Polski i mówi, że bardzo dobrze cię zna. 

Zdarzyło Wam się kiedyś, że patrzyliście na człowieka, który Wam wmawiał, że się znacie, a Wy, mimo że staraliście się za wszelką cenę wyłuskać w mózgownicy sytuację, w której dane Wam się było poznać, musieliście skapitulować i przyznać, że skleroza Wam się na mózg rzuciła? Właśnie. Też uwielbiałam takie sytuacje. A na dodatek moja szanowna głowa była przegrzana moją weną twórczą związaną z egzaminem, z którego zostałam tak bezceremonialnie wyrwana. Ciekawe, kto mi odda punkty, których nie zdążyłam zdobyć. Więc siedziałam z otwartymi oczami i uśmiechałam się słodko, by ukryć moje zdezorientowanie. Może ktoś będzie mi łaskaw wyjaśnić o co chodzi? Tylko po cholerę ten koleś tu jechał przez połowę Europy? Macie jakiś pomysł?

--

Cześć!

Historia zna wiele sojuszy, paktów i przeróżnych fuzji, które się zakończyły większymi lub mniejszymi sukcesami. Wojska koronne razem z Litwinami i Rusinami pokonały samych Krzyżaków, Sobieski pojechał z odsieczą aż pod Wiedeń, Idea swego czasu połączyła się z Orange, a Amica Wronki z Lechem Poznań. Bo jak to mówią, gdzie dwie głowy, tam nie jedna. Dlatego ja i Megi postanowiłyśmy zewrzeć szyki i w myśl tej maksymy zrobić coś wspólnie. Będzie się działo. A efekt końcowy pozostawiamy do oceny Wam (: 

Aria Fresca

Zapomniałaś jeszcze po drodze o dopisaniu naszej największej dynastii Jagiellonów! Dodam od siebie, że fuzja z Arią w postaci tego opowiadania to czysta przyjemność. Co tu dużo mówić, sami oceńcie nasz zespołowy debiut! :)
Megi