4. Czapki z głów

♫ ♫ Mafia, Szalona piosenka o lataniu

[Marina]

Cudem dotarliśmy na czas pod skocznię Ruka, by zacząć treningi. Możecie się domyślić, że koledzy tacy uczynni i solidarni, że oczywiście z busa wylazłam ostatnia. Ale czego ja się spodziewałam? Dżentelmenów przed wyjściem? Podeszłam do bagażnika i znalazłam swoje narty. Chwyciłam torbę, zarzuciłam na swoje niby silne lewe ramię i zaraz podniosłam narty na prawą stronę, a potem jak kaczki gęsiego, jeden za drugim, zaczęliśmy iść do swojego hangaru. Kątem oka widziałam naszą cudowną polską stację TVP1, ale szerokim łukiem ominęliśmy kamerę. Byliśmy już prawie przy naszej szatni, gdy z daleka zauważyłam, że Schlierenzauer i Morgi truchtem zmierzają w naszą stronę. Niby nic takiego, ale mnie panika nagła ogarnęła i strach totalny, bo przecież coś tam parę razy cudowna gwiazda napatoczyła mi się pod nogami w szkolnych murach i a nuż mnie rozpozna? I tak zacisnęłam mocniej rękę na nartach i zatrzymałam się, zaburzając tym samym rytm kroków Macieja, który tylko mruknął niezadowolony. Po chwili Kot z Żyłą mnie ominęli, rzucając mi pytające spojrzenie, a ja z nartami gwałtownie obróciłam się o 180 stopni, chcąc uciec, ale przede mną niespodziewanie wyrósł Kamil, który szedł na końcu. Chcąc go ominąć, machnęłam nartami w drugą stronę i prawie zabiłam Kubackiego, który w ostatniej sekundzie odskoczył na bok i chyba go tylko trąciłam nartami w majtkową czapkę z daszkiem, bo miał przekrzywioną. 

- Cholera, zostawiłem w bagażniku gogle i rękawiczki! – odezwałam się, próbując się tłumaczyć i grać na zwłokę, ale Stoch spojrzał na mnie z politowaniem i nie pozwolił odejść, chwytając mnie za lewe ramię. Odwrócił mnie w stronę hangaru, a ja znów nartami w drugą stronę i dziwię się, że Hula nie oberwał, ale refleks ma całkiem dobry. Tylko mnie już głupio było, że tak się ośmieszam. 

- Pożyczymy ci, bo nie ma teraz czasu. Nie będzie treningów tylko kwalifikacje od razu, za bardzo wiatr szaleje – dodał znudzony Hula, a ja skupiona byłam na tym jak moje spojrzenie przecina się ze wzrokiem Gregora i Thomasa, którzy unieśli zdziwieni brwi, widząc nową twarz w polskiej kadrze. A zaskoczyliśmy was buraki, nie? Myśleli, że tylko oni cudowne dzieci mają! Już po chwili odetchnęłam z ulgą. Jednak nie było tak tragicznie! Nie poznał mnie, a ja mogę dalej grać. Spojrzałam na Stocha, a potem na Stefana i pokiwałam z uśmiechem głową, rzucając im:

- Ratujecie mi skórę! 

- No ja myślę – rzucił z powagą Stefan i wyprzedził mnie ignorując przeprosiny i tłumaczenia, że wcale nie planowałam go trzepnąć nartami w nos. Kamil lekko wzruszył ramionami i uśmiechnął się do mnie jak do przedszkolaka, któremu tłumaczą, by nie wlazł w stół.

- Się nim nie przejmuj. Powodzenia przy skakaniu.

Musicie przyznać, że początek miałam prawdziwie cudowny. Już miałam ochotę wrócić do Sobczyka i rzucić nartami, że to się nie uda. No bo jak ja mam grać mojego brata, jak przecież nie potrafię gadać jak facet, skakać jak facet, i w ogóle ja ich nie znam tak dobrze jak Marcin i ciągle coś robię nie tak jak trzeba. I w ogóle to mają mnie za jakiegoś gamonia, lizusa i nieporadnego smarkacza. Naprawdę nie wiedziałam, że udawanie będzie takie ciężkie. No ale jak powiedział A, to trzeba powiedzieć B.

[Janek]

Od samego początku mnie ten cały Prędki wkurzał. Bo każdy z chłopaków ciężko pracował na to, żeby znaleźć się w pierwszej drużynie, trzeba było nie raz i nie dwa na treningu udowodnić swoją wartość, a ten to co? Coś tam w lecie formą błysnął, ale wcześniej to tylko w zawodach dla dzieci i rekonwalescentów, na treningach jesienią może i skakał przyzwoicie, ale to od razu powód, żeby go do kadry A brać? A poza tym wcale nie był dużo lepszy od Klimka, Olka czy nawet Titusa, a jak przyszło do ostatecznego rozstrzygnięcia to nagle znikł, rozpłynął się w powietrzu po prostu! A Kruczek oczywiście na słowo uwierzył Sobczykowi, że w formie jest świetnej tylko go nasza obecność onieśmielała i wrócił nadrabiać zaległości w szkole! W Klinghental się okazało, co smarkacz potrafi, a raczej ile mu do nas brakuje, ale nie. Dalej z nami pojechał. Nad Biegunem pół dnia debatowali, ale Prędkiemu za nic miejsce się należy, bo FIS postanowił promować skoki w regionach nizinnych i takich nielotnych ceprów jak Prędki finansować. Rozciągałem przy barierce mięsień czworogłowy uda, gdy przybiegł Sobczyk.

- Gdzie Prędki? – zapytał, a ja przewróciłem oczami, bo trudno by przypuszczał, że ja będę smarkacza pilnował. 

- Nie wiem – mruknąłem, zamykając oczy.

- Przecież zaraz ma startować!

- A co do mnie trener mówi? 

Machnął ręką i poszedł sobie szukać dalej swojej zguby. I sami widzicie jakie z dzieciakami urwanie głowy. Ośmiu nas w kadrze, a tylko Prędki i Prędki. 

[Marina]

Złapali mnie obaj trenerzy i Skrobot po drodze, jak zmierzałam do windy, więc kiwnęłam im głową, że pamiętam ich ćwiczenia, ale nie, bo te bawoły uparły się by przetestować to na sucho przed hangarem jeszcze raz, gdy inni skoczkowie szykowali się do swoich skoków. Dopiero jak ich uspokoiłam trzema próbnymi skokami to pozwolili mi iść na górę. Stałam tam chwilę przed oknami z widokiem na rozbieg i obserwowałam jak inni się szykują do skakania, a potem pierwsze skoki przedskoczków. Po chwili i ja z innymi osobnikami, którym nie udało się poprzednio zdobyć punktów, zeszłam na rozbieg, by w wyznaczonym momencie usiąść na czternastej belce. Poprawiałam zapasowe gogle Kamila, rękawiczki Piotrka (bo Stefan miał taką minę, że wolałam nie pytać, a Stoch mi szepnął, że to dlatego że się nie wyspał, haha), sprawdziłam czy narty przylegają do moich butów i już wpatrywałam się na Kruczka, aż machnie mi chorągiewką. Ruszyłam. Oczywiście przymknęłam powieki i intuicyjnie słysząc w głowie głos trenera odbiłam się od progu. Otworzyłam oczy i czułam, że lecę. Nawet sobie nie wyobrażacie jakie to uczucie! Nie spadłam na bulę, tylko leciałam, leciałam i chyba nawet minęłam punkt konstrukcyjny. Czułam jak coraz bardziej mi się podobał ten długi lot w powietrzu i gdyby nie to, że nie lubię za bardzo tych całych skoków, to nawet by mi się podobało. Krew buzowała mi wszędzie, w uszach szumiało i dopiero teraz rozumiałam, czemu większość skoczków zachwycała się długimi lotami na mamutach. Ba, sama sobie przypomniałam, jak jeszcze nie tak dawno podobało mi się to uczucie wolności, ta krótka chwila przestrzeni w powietrzu... Tylko jako niewyrośnięty brzdąc, to nie skakałam na takich dużych skoczniach. Czujesz się wtedy wolny jak ptak i lecisz długo i daleko, aż w pewnej chwili nie dostrzegasz już końca. Musicie uwierzyć na słowo! Lądowanie telemarkiem moim skromnym zdaniem wyszło mi przepięknie i o dziwo dostałam całkiem przyzwoite noty za styl. Uśmiechnięta odpięłam narty, minęłam bandę i słuchałam już przemowy Gębali, który mi przekazywał, jakie to Kruczek miał wskazówki.

- Dobra robota, tylko jedna mała uwaga. Nie zamykaj oczu na rozbiegu! Może cię to zgubić! Było perfekcyjnie, masz nienaganną sylwetkę w locie. 

- Dzięki – odpowiedziałam zadowolona i dumna z siebie. Do końca serii stałam obok starszego kolegi i nie czarujmy się, niektórzy skakali przeciętnie, a co za tym idzie, musieli uznać wyższość swojego młodszego kolegi, czyli mnie. A chyba niespecjalnie im się podobało. Chociaż jestem więcej niż pewna, że wychodzili z założenia, że teraz mi się udało, a na konkursie się spalę, ale już ja im pokażę dzisiaj, że polecę daleko. Kto tam wie, może skocznię przeskoczę z nowy rekordem? Jedynie Kamil do mnie podszedł z uśmiechem i przybił piątkę, gratulując długiego skoku. Życzył mi powodzenia w zawodach. On jeden szczerze mi życzył, by los się do mnie uśmiechnął, wiecie? Lubię cię Kamilu, wiesz? Obdarowałam go uśmiechem i kiwnęłam głową, rzucając w jego stronę ciche ‘dzięki’. 

Czułam się lekka jak piórko, albo inaczej, miałam wrażenie, że obrosłam w piórka, które pomogą mi daleko polecieć. Miałam jakieś pozytywne przeczucie, że ten konkurs w fińskim mieście będzie dla mnie przełomowy. Jak już wszyscy inni ci mali i ci wielcy skoczkowie się wyskakali w kwalifikacjach, to się okazało, że lokatę miałam całkiem przyzwoitą. Pora było rozpocząć konkurs i walkę o punkty

Kruczek czekał na lepsze warunki dla mnie, siedziałam chwilę na belce, czekając na przyzwolenie, ale cóż. Wiatr się uparł tak i dupa blada, nie mogę czekać i muszę skakać. Trudno ryzyk fizyk, nie? Odbiłam się od belki, ale nie zamykałam ocząt na prośbę Gębali. W głowie znów analizowałam rozbieg i z całych sił wybiłam się z progu, układając sylwetkę w charakterystyczne V, żeby lecieć jeszcze przez chwilę i zaraz wylądowałam pięknym stylistycznym telemarkiem. Uśmiech mi nie schodził z twarzy, bo noty wysokie, odległość całkiem imponująca, bo aż 132,5 metra. Prowadziłam, ale przecież to był dopiero początek. W każdym razie miałam nadzieję, że w drugiej serii się zjawię i zacznę ciułać mojemu łamadze jakieś punkty. Po dwóch skoczkach, którzy skoczyli krócej, przyszła pora na Dawida i czekałam w miejscu lidera na niego. Trzymałam kciuki za niego, by się skok udał. Widziałam jego sylwetkę w locie, oraz to jak ratuje się przed upadkiem. Zapominam przez chwilę oddychać, bo przecież mu źle nie życzyłam! Więc teraz wiecie dlaczego nie chciałam się zgadzać na żadne skakanie! Minęła chwila i na belce usiadł kolejny Polak, tym razem opryskliwy Ziobro, co się na mnie uwziął od tej feralnej herbatki i tylko ciągle krzywo na mnie się gapił cały czas, a co ja mu takiego złego zrobiłam, hę? Też się kolega nie popisał, bo ekhem… chyba cudem mu się tylko uda wbić na drugą serię. 

Pozostali skoczkowie skakali przeciętnie. No, poza naszymi. Pietrek chyba na zeskoku kombinuje za bardzo ze swoją pozycją dojazdową, no ale ja się tam na tym mogę nie znać, więc nie mój problem. Kot oczywiście jak zawsze perfekcjonista w każdym calu i skoczył ciut gorzej niż Biegun. Kamil był o jedno miejsce za mną! Rozumiecie to? Kamil zamykał pierwszą dziesiątkę, a ja byłam na dziewiątym miejscu. 

Druga seria to była jakaś jawna kpina z warunków pogodowych, bo kurde blade, gdybym była taką szamanką to może być jakoś uspokoiła ten okropny fiński wiatr, który nam przeszkadzał. A tak, to nawet najlepsi spadali jak ubite gąski. Jak nie punkt konstrukcyjny, to jeszcze krócej. Kibice by się dalekimi skokami chcieli nacieszyć, a nie mogą. No, ale nadszedł czas wreszcie na pierwszą dziesiątkę najlepszych i ja z Kamilem staliśmy przed belką. Stoch pojechał i trzymałam kciuki, by mu się udało daleko skoczyć, a potem usiadłam, gdzie trzeba i szykowałam się powoli na swój lot. Pewnie spytacie mnie czy się stresowałam? Nie, bo wiem, że znów będę czuła euforię z powodu dalekiego lotu. O ile dobrze się wybiję, rzecz jasna! Dudnił mi w uszach głos spikera, że Kamil Stoch całkiem dobrze sobie poradził, ale już poprawiając swój kask i rękawiczki musiałam się wyłączyć i nie usłyszałam, na które miejsce wskoczył, ale nie był pierwszy. Największej gwiazdy Autów nie wyprzedził, a szkoda! 

Kruczek daje mi znak, że nie ma co czekać, póki wiatr pod narty wojuje, więc ruszyłam i zaraz rozpędziłam się z zawrotną prędkością na rozbiegu. Bach! Mocne wybicie, że aż poczułam wszystkie mięśnie w nogach, pozycja dobra w locie i faktycznie lekko powiewały mi w plecy, ale pod nartami jeszcze bardziej przez co czułam się tak, jakbym dryfowała po niewidzialnej fali morza. Tyle, że w powietrzu. Tym razem czułam jak serce mi przyspieszało, bo ten skok był ciut za długi, stanowczo za długi i wylądowałam z impetem dwiema nogami na zeskoku, ledwo, bo ledwo układając pozycję z telemarkiem. Naprawdę niewiele mi brakowało bym siadła na dupie, więc skrzywiam trochę usta. Bo co mi z tego, że odległość świetna, jak noty mi odejmą chyba, nie? 

Spojrzałam na wyniki i mało mi gały nie wylazły przy hamowaniu przed bandami. Ja i 139 metrów! Mój rekord! No bo wiecie, mój rekord w skokach jeśli chodzi o odległość to magiczne 138 metra, a tutaj proszę, metr dalej i to jeszcze w konkursie męskim! Dumna byłam ja z siebie, jak cholera! Bo to mój drugi skok i równy, nie to co Schlierenzauer, trafił na dobre warunki i wyciągnął te 143 metry z 15 lokaty na… kutwa no!!!! Co to jakaś wzajemna adoracja dla panienki? Czym ja mam być gorsza od niego się pytam? Bo chyba nie liczą się tytuły, tylko dwa równe skoki i spoglądam na telebim i przegrywam z tą… tą pożal się Panie Bożę wielką gwiazdą, co zdania składnego nie potrafi wypowiedzieć o 0,1 punktu! Rozumiecie to? 0,1 punktu, już sobie wyobrażałam głos pana Włodka Szaranowicza, jeżeli komentował, że jaka to niesprawiedliwość, skoro ja niżej od Gregora i jeszcze drugi skok choć ciut krótszy, to zdecydowanie ładniejszy. No, ale dupa, dupa, dupa. Trzeba było wylądować perfekcyjnym telemarkiem, a nie fałszować, że coś tam wyszło. Pal licho tam. I tak się cieszyłam, a wojenkę z Panem Legendą sobie jeszcze odbiję na innych zawodach, ha!

Miałam nadzieję, że w hotelu mają jakieś podróby mało procentowe, bo to się należy, by opić i co tam, że trzy miesiące brakuje bym była pełnoletnia. Procentowane oranżady mogę i nikt mi nie zabroni! Nawet po kryjomu przemycę do pokoju jak trzeba będzie, nie jestem taka święta. Z uśmiechem chwyciłam narty i skierowałam się do Gębali, który kiwał głową z uznaniem.

- Trener cię zje! Nie było telemarku, a on na takie rzeczy jest przeczulony.

- A co miałam dupą zaorać? W dodatku sędziowie niewdzięcznicy są! – zawołałam szybciej niż pomyślałam, co mówię i widziałam, jak fizjoterapeutę lekko zatkało, bo nie wiedział, co mi odpowiedzieć. Wzruszył obojętnie do mnie ramionami, bo to przecież nie jego sprawa.

Kamil podał mi kurtkę i śmiał się z mojej gadki, przybijając piątkę. Kiwnęłam tylko głową, bo póki co drugie miejsce miałam, a przecież najlepsi dopiero mieli skakać. Ale tymczasem prawie szczękę z wrażania otwarłam, bo Pietrek mnie dopada z Kubackim, ścisnęli mnie z dwóch stron i wołali, że na podium wskoczę jak nic. Następny nowy debiutant i nawet mojego uroczego Sobczyka pokazywali na górze jak z Kruczkiem się śmiali, że jak nie Biegun, to Prędki z księżyca się urwał i ostrzy sobie zęby na debiut z podium w tle. No, ale jeszcze przecież piątka najlepszych. Niemcy mnie wygryźć nie potrafili, bo ich skoki to coraz krótsze były. Morgi odległość taką samą, ale lepsze noty no i przewaga z pierwszej serii, więc wiadomo, że spadam na trzecie pudło. Chłopy mnie klepali po ramieniu i powiem Wam szczerze, że jak tak dalej pójdzie, to na stare lata będę mieć wybite obojczyki jak nic. Koniec końców jednak byłam na czwartym miejscu. Spojrzałam na moich kolegów, a ci miny mieli grobowe, jakby na pogrzeb się wybierali. Zdziwiona się zastanawiałam o co im chodziło, bo przecież jak dla mnie czwarte miejsce to przecież rewelacja! Ale gdzie tam! Oni uważali, że mi się ta wygrana należała. Szybko się na mnie boczyć przestali i już pierwsi by się Prędkim chwalili. 

Oczywiście czym by były skoki bez jawnego cyrku? Podszedł jakiś łysy dziadek do Krzysia Bieguna i dłonią machał, że koszulkę pomarańczową ma oddać i to już. A ja spojrzałam na telebim, punkty przeliczyłam i jak nic wychodziło na to, że przecież nikt nikomu nic nie oddaje, że liderka nasza i choćbym miała pazura wyrywać z organizatorami to nie i już! Krzysio dalej był przecież na pierwszym miejscu w klasyfikacji! Ale on ani be, ani me, ani kukuryku, bo z nerwów się jąkał, a ten facet gburowaty do niego, że no English and speak to me German. Biegun zbladł i ani słowa nie wydusił, więc podeszłam szybko i zaczęłam pięknym akcentem niemieckim szwargolić tak, że Kruczek jak doszedł do nas, to stał tylko z boku ze wszystkimi i słuchał, że się wykłócałam o punkty, że jak liczyć nie potrafią, to niech się do podstawówki wrócą, bo lider jest ten sam i nic się zmieniło. Nawet Hofer przylazł i próbował załagodzić sytuację, a Krzysiek trzymał ręce w pogotowiu na swojej wyzłacanej koszulce na wypadek gdyby się okazało, że ja się jednak mylę. Po chwili jednak, gdy się organizatorzy naradzili wyszło na moje, że jak nic koszulka nasza! Złapałam głęboki oddech, bo co się oszprechałam to tylko moje biedne gardło wie i Biegun, który uścisnął mi mocno dłoń w podziękowaniu, że mu dupę uratowałam. No może chociaż on mnie zacznie brać na poważnie, nie to co reszta! 

--

Hola, przed wami kolejna część Kuusamo, bo nie prędko wyjedziemy z tej cudownej Wiatr-landii.

Życzę miłego czytania i powodzenia w trzymaniu kciuków dla naszych sportowców w Soczi! 

Megi

A ja napiszę parę słów wyjaśnienia (bo nie byłabym sobą :-)). 

Przy dzisiejszym poziomie  z fizjologiczno-motorycznego punku widzenia dziewczyny nie są w stanie rywalizować jak równy z równym z facetami. Cóż. Chooooociaż... w 1922 roku podczas Mistrzostw Polski w Worochcie w II kategorii seniorów wygrała kobieta - Elżbieta Michalewska-Ziętkiewczowa. Skoczkowie-mężczyźni byli tak oburzeni, że ją... zdyskwalifikowali. Można poczytać o niej tu. 

No, ale na potrzeby tego świata założyłyśmy, że Marina potrafi. Po prostu nadrabia techniką, ok? :D

I teraz zaczyna się zabawa! Bo w tym świecie nie będziemy się całkiem trzymać faktów, więc będziemy trochę "pływać". MOŻNA ZGŁASZAĆ ZAMÓWIENIA NA WYNIKI. Kto ma kolejny konkurs wygrać? :D

I kocham tę piosenkę o lataniu! Więc chłopaki tam w Soczi - zrywać czapki, latać i po głowach ludziom skakać!

Aria Fresca

Ps. Rym ci wyszedł genialny, więc i ja się pod nim podpisuję! :) 
A artykuł o naszej Eli, która zawojowała narciarstwem wśród mężczyzn, napisane jest w sposób lekki i przyjemny! Polecam, oj polecam!