6. Gdzie kocur mówi dobranoc

♫ ♫ Banda i Wanda, Nie będę Julią

[Marina]

No i się porobiło. Grzesiek genialny nie odezwał się do mnie ani słowem od kilku godzin, a na dodatek Prędki dostał szlaban i zakaz wychodzenia gdziekolwiek bez towarzystwa któregoś ze starszych kolegów. Ale powiedzcie sami! Czy to jest moja wina, że wszyscy pojechali i mnie samą na Ruce zostawili? To ja się powinnam śmiertelnie obrazić, ale nie. Jeszcze karę za nic dostałam. Gdybyście tylko wiedzieli jak się mój nadopiekuńczy trener na mnie wydarł! No ale co miałam innego zrobić? Zeszłam sobie na parking, jak już się wydostałam z tłumu kibiców, spojrzałam naokoło, a naszego busa nie było. Obeszłam tam i z powrotem, ale wszystko wskazywało na to, że pojechali sobie w najlepsze bez Prędkiego! No i co miałam? Stać i płakać? Ooo, niech sobie nie myślą, że ze mnie taka dziamdziaryga. Zaraz podeszłam do Czechów i się zapytałam grzecznie czy by mnie nie zabrali ze sobą, bo moi idioci pojechali beze mnie. Zgodzili się natychmiast, a ja po drodze to tak się normalnie śmiałam, że myślałam, że mi brzuch pęknie. Bo Czesi to mają jakieś takie niewyobrażalnie śmieszne jestestwo! Jeden lepszy od drugiego! A najbardziej to się cieszyli jak się głośno zastanawiałam czy mój trener prywatny będzie mnie szukać! Normalnie leżeli na podłodze! Dopiero później jak wpisałam w translator Google i zobaczyłam co znaczy „szukać” po czesku, to zrozumiałam. Sami sprawdźcie! 

W każdym razie wysiadłam roześmiana, weszłam do recepcji i całe szczęście, że pierwszego Kamila spotkałam, bo Grzesiek to chciał mnie zabić, a Stoch mnie wyratował. Podobno Sobczyk geniusz jeździł ze Skrobotem jak wariat wokół skoczni i darł się jak szalony, że Prędki zaginął i nigdzie go nie ma. Tym bardziej się zdziwiłam, że zamiast się ucieszyć, to się zamknął w sobie i na amen obraził. Dobrze, że na zawał nie zszedł. Ale już się nic nie odzywałam, żeby nie podpaść jeszcze bardziej. Na szczęście zdążyliśmy na ten przeklęty samolot, bo nawet nie chce myśleć, co by to było jakby nam uciekł.

W samolocie oczywiście totalna dzieciarnia. Powariowali chłopy jak nic, bo do naszej ekipy dołączyły dwie dziewczyny! Więc od samego początku skakały matoły wokół Asi i Magdy, jakby im się krzywda miała zaraz jakaś stać i już nawet Kruczek prosił o chwilę ciszy, żeby zajęli się swoimi sprawami, ale oni mieli to w nosie. Już się przyzwyczaiłam. Czytałam sobie książkę po niemiecku, gdy zauważyłam, że Kubacki mi wścibski nos podsuwał z zaciekawieniem, a uwierzcie, że to zawsze śmiesznie wygląda. Obróciłam więc głowę i spojrzałam na niego, unosząc brwi. 

- Marcin nie mówiłeś, że jesteś taki dobry z niemieckiego – odezwał się jasnowłosy miłośnik majtkowego różu, chcąc jakoś podtrzymać rozmowę.

- Nie lubię się chwalić – odezwałam się skromnie.

- Szkoda, że wcześniej nie wiedziałem. Nim podpisałem umowę z niemiecką firmą – dodał z cwanym uśmiechem, a ja zamknęłam książkę i wbiłam w niego wzrok pełen politowania.

Bo oprócz jego blond loczków na czuprynie i pięknych srebrnych tęczówek nie dało się nie zauważyć tej paskudnej czapki sponsora austriackich wafelków, w której mu było tak idealnie do twarzy, ha ha. Swoją drogą ciastek bardzo dobrych! Polecam! Do czego miała zmierzać ta rozmowa to szczerze nie wiedziałam, ale tak to już bywa z facetami, więc się nie przejmowałam. Szybko się wyjaśniło.

- Poduczysz mnie trochę tego szwabskiego języka? Zapłacę ci nawet! – szepnął z powagą, a ja przez chwilę się zastanawiałam czy sobie jaja ze mnie robi czy mam całkiem poważnie rozważyć jego propozycję zarobków. 

Równie dobrze do Kruczka mógłby iść na lekcje niemieckiego, bo nasz szkoleniowiec to całkiem dobrze mówi i podoba mi się jego akcent. Szeleści tym niemieckim, ale idzie go zrozumieć w przeciwieństwie do niektórych redaktorów albo takiego Schlierenzauera, który jest Tyrolczykiem i za cholerę w niektórych momentach nie idzie go zrozumieć czy on mówi fliegen (czyli latać, że tak wyjaśnię dla nieuków), czy leiden (cierpieć). Chociaż w jego przypadku to latanie a cierpienie to w sumie jedno i to samo. Ale dobra. Nie powinnam się tak naśmiewać. W każdym razie miejcie świadomość, że Niemcy sto razy mówią wolniej i w miarę zrozumiale, a nie to, co tacy Austriacy. Jak się rozpędzą, to nikt ich nie zatrzyma. Ale ja sobie tak rozmyślałam, a Kubacki się ciągle na mnie gapił i oczekiwał odpowiedzi. Wtedy pomyślałam, że jednak to trzeba jakoś lepiej takich cymbałów wykorzystać.

- Jesteś dobry z matmy? 

- Ja? – spytał zdziwiony.

Nie kurde, Einstanie, ja! No chyba ja ciebie się pytam! Bo od kilku dni próbowałam rozgryźć taki durny test matematyczny z pierwiastkowaniem i całkami, a mi do cholery nijak wyjść nie chciało! Ale chyba się przeliczyłam, bo nie przypuszczałam, że oni tacy głupi.

- Wiesz, ja z matmy to dopalacza miałem, ale wiem, kto tu kujon z majcy był zawsze i prawie na setkę maturę zaliczył, więc wbijaj do niego – powiedział konspiracyjnie, a ja odetchnęłam z ulgą, że na coś się jednak przydał. – Do Kota się przymilaj, to ci pomoże! – ogłosił i uśmiechnął się wesoło, że uratował moją dupę, chociaż nie wiem czy nie powinnam była żałować już na samym wstępie tej pomocy. 

Spojrzałam na drugą stronę pokładu i przed moimi oczami ukazała się czarna łepetyna. Kot śmiał się z Żyłą i w najlepsze podrywał dziewczyny. Chrząknęłam cicho pod nosem, wzięłam głęboki oddech i dopingowałam siebie w myślach, by jednak grzecznie podejść i poprosić go o małą pomoc. 

- Maciek, rzucisz okiem na rozwiązania? Podobno jesteś mistrz z matmy – rzuciłam do niego, wręczając mu swoje notatki.

Ten zabrał je ode mnie, spuścił na nie swój łaskawy wzrok, później zwrócił się w moim kierunku z uniesioną brwią i po chwili znów świdrował oczami po rozwiązaniach. Wydymał przy tym usta, jakby chciał robić pełną powagi minę i nie wiedziałam czy miałam mu wydrzeć te moje notatki czy czekać aż łaskawie wydusi z siebie jakieś uwagi.

- No i co z tym fantem masz zrobić? – zapytał, a ja nie miałam pojęcia czy odpiąć pasy bezpieczeństwa i go udusić, czy wydrzeć go z kabiny, otworzyć główne drzwi z samolotu i wyrzucić w powietrze. 

Wszak to był Kot, a koty spadają na cztery łapy, a według wierzeń religijnych starożytnego Egiptu mają jeszcze przed sobą dziewięć żyć, więc nie byłoby strat. Czyli mogłam go zabijać do woli, aż by mu pozostało jedno cenne życie, a może wtedy zacząłby je bardziej doceniać i uważać na to co mówi. Już wiedziałam, że nigdy więcej nie poproszę go o żadną pomoc. Nigdy! Never!

- Wielkie dzięki kolego! Poczekaj aż sam będziesz potrzebował pomocy! – warknęłam na niego obojętnym głosem, wyrywając z dłoni moje notatki.

- Marcin! – usłyszałam czyjś głos, odwróciłam się i wtedy dostrzegłam Krzyśka Bieguna, który machał przed moim nosem. – Siadaj tu. Mistrzem może nie jestem, ale może damy radę.

I widzicie? Tak to jest z gwiazdami pokroju Macieja K. Wszystkie się tak nim zachwycają, ale ja to bym wolała czekać aż w oceanie wyschnie woda, niż się z nim kolegować. Taki Krzysio to zupełnie co innego. Fajny z niego chłopak, życzliwy i gotowy pomóc człowiekowi w potrzebie! Jak mnie z nim mój brat niedołęga nie pozna, to mu serio nie daruję!

- Dzięki! Jesteś gość! – powiedziałam grzecznie, patrząc mu pod ramię, jak kreśli po moich wyliczeniach. A Kotu pokazałam język. Niech sobie nie myśli! 

Dojechaliśmy na miejsce chyba przedostatni, bo okazało się, że Słoweńcy utknęli gdzieś na lotnisku i dopiero byli w drodze do nas. Po zameldowaniu na recepcji, na korytarzu zrobił się raban, bo Sobczyk delikatnie mówiąc zaczął kłócić się z Kruczkiem. Darł się, że nie ma mowy, on jest za mnie odpowiedzialny, a już raz się zgubił Prędki i on nie będzie się zamartwiał o mnie dzień i noc. Pietrek za to przyssał się swoim ciałem do Maćka i nie chciał się odkleić na wiadomość, że główny trener naprawdę zamienił nam zakwaterowanie. Ja miałam mieszkać z tym niewdzięcznikiem Kotem, a cudowny żartowniś Żyła z Grześkiem, żeby nauczył się jakiś sensownych manier. Ja tam uważałam, że z wiekiem to już na wychowanie za późno i tylko serdecznie współczułam jego żonie, że nie dość, że dwójka małych dzieci to jeszcze jedno dziecko duże. I tak dostrzegłam, że nie tylko ja mam ochotę parsknąć śmiechem, ale cała załoga, łącznie z dziewczynami. Powiedzcie mi szczerze, no jak tu być poważnym, jak non stop z takimi dziećmi się przebywa?

Oczywiście Sobczyk gapił się na mnie, ale słowem ani jednym się nie odezwał, bo dalej obrażony. Zupełnie nie wiedziałam, o co mu chodzi, ale skoro miał do mnie wielkie fochy, to stwierdziłam, że ja zrobię mu dokładnie to samo. Dam sobie przecież radę z tym ważniakiem, nie? Niańki trenerowskiej nie potrzebuję. A przynajmniej stwierdziłam, że na złość genialnemu Grzesiowi spróbuję. Może lepiej mieszkać z kolegą, niż z trenera baranem i jego pobudkami o bladym świcie, żeby skocznię przetestować. Uśmiechnęłam się złośliwie, chwyciłam swoje torby, wzięłam kluczyki od recepcjonistki i stanęłam z boczku, czekając, aż mój lokator zechce pójść za mną do pokoju. Oj drogi Maćku, gdybyś wiedział, że będziesz spał z dziewczyną, co prawda nie w jednym łóżku, ale zawsze, to jestem więcej niż pewna, że wcale byś nie protestował. Ba, zapewne byłoby głosowanie, który może i dlaczego to akurat on ma ze mną nocować. Żyła niestety nadal nie mógł się pogodzić z tym, że Łukasz rozdzielał go ze swoim najwierniejszym przyjacielem i kompanem. Niewiele brakowało, a i ja bym pękła, machnęła ręką i przekonała Kruczka, żeby darował matołom. Ale trener był nieugięty i naprawdę miał już chyba dość odstawiania szopki przez starszego skoczka. Bo wyobraźcie sobie, że ten najzwyczajniej w świecie padł na posadzkę i trzymał Macieja za nogę!

- Maciuś, nie opuszczaj swojego druha! Nie możesz! – darł się, a Kot speszony całym zamieszaniem, starał się z tego wszystkiego wyswobodzić. Bo serio ściągnęliśmy na siebie zainteresowanie Norwegów, Japończyków, a niektórzy Austriacy z kawiarni wychylali swoje łepetyny, by zobaczyć co to głupiego, ale jakże zabawnego wymyślili polscy skoczkowie. 

Brunet próbował zmusić kolegę, by wreszcie stanął na nogi, a ten dalej w ryk jak małe dziecko, że ja zagryzałam już wargi, bo dziewczyny mnie rozbawiały swoim śmiechem. Stały obok mnie i zginały się wpół ze śmiechu, pocierając policzki, bo łzy im już z oczu płynęły. I weź tu z tymi wariatami wytrzymaj! Ponieważ czekania miałam już dość, zostawiłam Kota samego i poszłam sobie do naszego pokoju. Zajęłam sobie swoje łóżko najdalej od okien, co by mnie rano bardzo szybko nie budziło słońce i wypakowałam swoje dresy, notatniki i książki. Włączyłam również ładowarkę, by podłączyć telefon i w ostatniej chwili się zreflektowałam, że skoro mieszkam z Kotem, to muszę zamienić w spisie braciszka na siostrzyczkę, gdyby mu do głupiej łepetyny przyszło podglądać kto dzwoni. Tyle co to zrobiłam, a wpadła nasza gwiazda do pokoju obładowana swoimi torbami. Stanął z tymi tobołami w pośrodku pokoju, gapiąc się które jego łóżko wolne, a które moje zajęte. Podniosłam wzrok na niego i widziałam, że chce coś powiedzieć. Ostentacyjnie rzucił walizką, torbą oparł o ścianę, bo pewnie miał tam te swoje laptopy, a potem skrzyżował ręce przed siebie i patrzył groźnym (przynajmniej w jego mniemaniu) wzrokiem na mnie. 

- Słuchaj młody…

- Nie mów do mnie młody! Nie cierpię tego – rzuciłam mu hardo, patrząc jak chwycił głęboki oddech. Miałam mu ochotę ironicznie powiedzieć, żeby uważał, bo się jeszcze zapowietrzy. 

- Wolałbym żebyśmy się zamienili, chcę spać najdalej od okna – dodał grzecznie mój kolega, a tym razem to ja chrząknęłam i skrzyżowałam ręce przed klatką.

- Bo??

- Bo jestem uczulony na słońce i mi wieje. Jestem podatny na wszelkie infekcje, a nie chcę chorować.

Powiedzcie mi szczerze, wyobrażałyście sobie kiedyś Maćka w wersji blond? Bo mam jakieś dziwne przeczucie, że musiał być blondynem, tylko z czasem te włosy mu same zczarniały. Byłam więcej niż pewna, że on ma coś z blondynki jak nic. Co prawda jeszcze mu sporo brakuje do tych typowych z kawałów, ale to tak tyci, tyci. Przez zamknięte okno mu wieje! Kombinowałam w głowie, co by mu tu jeszcze powiedzieć. 

- Mnie się fatalnie śpi pod oknem, szczególnie, gdy są kaloryfery. Mam duszności przez to. Chcesz kolegę skazać na cierpienie?

- Nie, ale ja zawsze… – chciał się tłumaczyć skoczek , po czym znów spojrzał hardo na mnie, jakby się uważał za nie wiadomo kogo. – Ja jestem starszy od ciebie. Starszaków się słucha, więc wybacz, ale twoje miejsce jest tam!

Wskazał mi na łóżko pod oknem przy tym nieszczęsnym kaloryferze. 

Wzięłam głęboki oddech i dostrzegłam przerażenie w oczach Maćka, gdy zacisnęłam pięści, bo pewnie się bał, że zaraz będziemy się bić. Ale ja chwyciłam walizkę, torbę i najzwyczajniej sobie poszłam z nimi do… łazienki. 

- Co ty robisz?! – wydarł się na mnie.

- Jak to co? Wybieram sobie posłanie! Taki z ciebie wygodnicki kolega, że w dupie masz, że to młodszym się ustępuje, mądralo!

- Nie będziesz spał w łazience! – darł się dalej Kot i byłam więcej niż pewna, że jak tak dalej pójdzie, to zlecą nam się trenerzy jak nic.

- A właśnie, że będę. Patrz ile miejsca w jacuzzi, a jak zacznie mnie wszystko boleć, to zawsze masaże sobie mogę zafundować! – wymyśliłam jakiś pierwszy lepszy argument na poczekaniu, chociaż co prawda nigdy w jacuzzi nie spałam, no i wiem czy nawet jakby miały być super hydromasaże, to czy by mi to na moje zdrętwiałe ciało pomogło.

- O, o tym nigdy nie pomyślałem – dodał już nieco spokojniej skoczek.

Serio?! Maciek, ty tak poważnie?! Gdzieś ty nabył taką głupotę? Z wiekiem czy skąd? Coś czułam, że nim jutro zaczniemy skakać, to do późnej nocy zdążymy się jeszcze pozabijać. Chyba uciekanie od Sobczyka nie było najlepszym pomysłem, no ale cóż nie dam mu tej satysfakcji. Niech sobie nie myśli, że miał rację, że to głupi pomysł dzielić pokój na linii chłopak-dziewczyna. Tylko, że Maciek dalej nie wiedział, że ja nie jestem Marcinem, a co więcej widziałam, że patrzył na to jacuzzi, jakby serio rozważał, czy nie zamienić się ze mną na posłanie. Jasne! A potem będzie na mnie, że Kot obklepuje bulę! Zamknęłam drzwi do łazienki i spojrzałam na niego z politowaniem, zastanawiając się jak długo jeszcze będzie trwał ten wzrokowy pojedynek.

- Dobra, wygrałeś! Ale tylko tutaj i ani słowa Piotrkowi! – wrzasnął tymczasem wkurzony Kot, a ja pokiwałam głową. Ale tak w środku to czułam, że wykonywałam jakiś dziki taniec szamana, że właśnie wygrałam z moim lokatorem. Ha, po prostu utarłam mu nosa! 

Widziałam, jak się zaczynał wypakowywać, więc założyłam słuchawki na uszy i słuchałam sobie muzyki przy biurku, analizując raz jeszcze te matematyczne wzory, które rozpisał mi Biegun. Całkiem to nawet było logiczne. Po pewnym czasie rzuciłam je na łóżko, by zająć się po prostu anatomią. Nauka mięśni, kości, ścięgien i włókien wydawała mi się dużo bardziej atrakcyjna niż matematyka. Zaczytana, nie zauważyłam, że Maciek coś do mnie gadał, a gdy dostrzegł, że może się naprodukować, gadając do ściany, bo nic nie słyszę, poszedł pierwszy skorzystać z łazienki. Chwilę później, gdy muzyka mi nie pomagała, powtarzałam sobie nazwy w myślach w kompletnej ciszy. Niestety upierdliwy głos Maćka ponownie zmusił mnie od oderwania wzroku od książki.

- Prędki! Pożycz pasty do zębów, bo pewnie masz, nie? My z Piotrkiem zawsze mamy jedną! – zawołał, wycierając ręcznikiem swoje mokre włosy, a ja zwróciłam oczy w jego stronę i stanowczo muszę powiedzieć, że to był błąd.

- Tak, mam – wydusiłam, gapiąc się jak głupia na Macieja, a dokładniej rzecz biorąc na jego nagi, szczupły, ale umięśniony tors i bokserki z żyrafą. Mówicie co chcecie, może i jest wyjątkowo upierdliwy, ale przystojny to jest trzy razy bardziej. Tylko jak ja mam z nim mieszkać, jak on tak będzie półnago paradował przed moim nosem na litość boską? Ale z drugiej strony się odezwała we mnie kobieca natura, że co sobie popatrzę to moje. Niejedna by się zamieniła, co nie? Przełknęłam ślinę, bo nieco mnie naprawdę zatkało i dopiero po chwili dotarło do mojej łepetyny, że takie wpatrywanie się w niego może być uznane, że co najmniej dziwne. 

- Co się tak na mnie gapisz?! – rzucił w moją stronę brunet, a ja aż podskoczyłam na krześle. – Ubrudziłem się? – zastanawiał się głośno, oglądając swój brzuch. Pewnie, panie Macieju, pod prysznicem się ubrudziłeś! Stwierdziłam, że lepiej będzie się ruszyć, więc poszłam do mojej walizki i wyciągnęłam tubkę pasty do zębów, a następnie podałam mu szybko, unikając jego wzroku.

- Sorry, powtarzałem mięśnie w myślach – rzuciłam bez zastanowienia, a po chwili pomyślałam, że nic tylko bić brawa powinnam nad swoją głupotą i tego co wypowiedziałam, bo krzywe spojrzenie Kota mówiło samo za siebie.

- Co ty robiłeś? – zapytał oburzony, ale głos już miał nieco ostrzejszy, jakby miał się zaraz najeżyć do kolejnej awantury. 

- Mam sprawdzian, po niemiecku, anatomia, a ty… – zaczęłam, pokazując na jego tors, ale stwierdziłam, że lepiej zamilknę i machnęłam niby obojętnie ręką. – Nieważne! Spadaj do łazienki, bo ja też chcę!

Jak tylko zniknął, chwyciłam książkę i parę razy puknęłam się nią w czoło. Idiotka! Nie wiedziałam, czy chcę usłyszeć, co sobie pomyślał, więc może i dobrze, że nie potrafimy czytać w czyich myślach. Jeszcze by się niektórzy przerazili, jakie ja mam o niektórych wyrobione zdanie. Potem ja zamknęłam drzwi do łazienki i chociaż przez chwilę mogłam pobyć sama sobą. Zdjęłam z siebie perukę i bandaż, odkręciłam kurki od prysznica i dziękowałam w myślach za chwilę samotności. Ciepła kąpiel z męskim żelem pod prysznic zdecydowanie mi pomogła, jednakże niestety musiałam podsuszyć włosy i schować ponownie pod perukę, zamaskować biust z powrotem i założyć piżamę. Nie wiem co było dziwniejsze po moim wyjściu. Fakt, że Kot dalej paradował w samych slipach, czy fakt, że jego kolega czyli ja, od stóp do głów opatulony w piżamie, a na dodatek w golfie. 

- Co się gapisz?! Zmarzluch jestem – rzuciłam obojętnie, a skoczek wzruszył tylko obojętnie ramionami, choć jego cwany uśmiech dał mi jawne ostrzeżenie, że miał ze mnie niezłą polewkę.

A gdy tylko położyliśmy się spać, to zadzwonił telefon. Kocur mruknął coś pod nosem, ale zaraz się ożywił, widząc kto o nim ciągle myśli i pamięta.

- Co tam, Piotrek?

Ja już wiedziałam, że to się szybko nie skończy. Czy oni się nie widzieli przed chwilą na kolacji? Czy oni nie paplali jak trajkotki przez całą drogę w samolocie? Już się za sobą stęsknili? Westchnęłam raz i drugi, chrząknęłam, ale na nic były moje delikatne sugestie. Maciejka już lampkę zapaliła, już laptopik w ruch i po odgłosach wnioskuję, że oglądał jakieś filmy z nagraniami skoków, co chwila komentując, że tu biodro tak, tu inaczej. Ja to chyba jestem święta, że mnie nie trafił jasny piorun na miejscu. I powiedzcie sami, czy nie powinniśmy już teraz zacząć współczuć każdej jego potencjalnej żonie?

--

Tym sposobem z Arią znalazłyśmy naszą zgubę, o którą wszyscy się martwili. Jak widzicie nasza znajda zawsze i wszędzie sobie poradzi sama! Osobiście nie ukrywam, że Lillehammer wywołuje u mnie szeroki uśmiech, ponieważ trochę się zatrzymamy w tej cudownej Norwegii. 

Nie wiem jak wy, ale ja ciągle myślami jestem przy wczorajszym dniu. To takie cudowne uczucie móc kibicować naszemu Mistrzowi Olimpijskiemu. Jak to dumnie brzmi, zważywszy na to, że mam bardzo ciepłe wspomnienia związane z Kamilem z Zakopanego. Skromny, sympatyczny, dziękujący za wsparcie kibicom po drużynowym konkursie. Kamil, który swoim delikatnym uśmiechem pozował do zdjęcia i dziękował za wsparcie. Nasz mistrz olimpijski! I życzę sobie, kibicom – czyli Nam – byśmy i jutro mieli kolejny powód do świętowania. 

A tymczasem proszę, siadajcie wygodnie i śmiejcie się do woli! 

Pozdrawiam,

Megi

Oj tak, ja ciągle mam przed oczami to spotkanie z Kamilem wtedy, po drużynowym konkursie. Ten jego smutny, zawiedziony wzrok i sportową złość. Czy wtedy myśleliśmy, że rozmawiamy właśnie z przyszłym podwójnym olimpijskim Mistrzem? 

Aria Fresca

P.S. Też się tak denerwujecie przed drużynówką?

P.S.2. Dzięki uprzejmości Kolorowej ;)