5. Chłopaki nie płaczą?

♫ ♫ T. Love, Chłopaki nie płaczą

[Marina]

Mówiłam, że należało przenieść zawody do Kuopio, to mnie nie słuchali! No bo kto nam pokrzyżował plany? Kto sprawił, że dupa przymarzła mi przy belce i na nic nam były wielkie, paskudne koce, które nawet ani na jotę nas nie ogrzewały? Kto zabrał mi i Stefkowi szansę na zwycięstwo? WIATRZYSKO!!!! No ale nasi wspaniałomyślni organizatorzy uparli się, żeby konkurs przeprowadzić chociaż spróbować, bo coś tam się wiaterek uspokoił. Panowie kogo wy chcieliście oszukać, mnie czy biednych kibiców spragnionych wrażeń dalekich lotów, czy może naszego Krzysia-Ciągle-Lidera? No, ale jak mus to mus. Nie było bata, trzeba było skakać. Startowaliśmy wszyscy równo i nie było, że my marzniemy. Mieliśmy skakać i już. A jak trzeba to już nie marudziliśmy jak niektóre gwiazdy, co się tak boją o swoje cenne życie, że zamiast na belkę to na dół winą spierdzielają, tylko się szykowaliśmy wszyscy po kolei.

No więc ten tego, ja się grzałam przez chwilę w poczekalni, bo nie uśmiechało mi się w ogóle wyłazić na ten ziąb. Patrzyłam sobie na telewizor i swoim zawrotnym refleksem doznałam olśnienia, że przecież pora trzymać było kciuki za Stefana. Uśmiechałam się pod nosem, ignorując fakt, że mnie kamera pokazywała jak spaceruję tam i z powrotem. Co oni? Prędkiego na oczy nie widzieli? Kruczek dał sygnał, a ja po chwili uniosłam pozytywnie brew do góry, bo nam Hulę poniosło daleko i był na prowadzeniu. I widzieliście, co organizatorzy geniusze zrobili? Belkę obniżyli od razu. Czy oni muszą zawsze kombinować, jak któryś z naszych zaczyna dobrze skakać? Boją się rywalizacji fair play z nami czy jak? Bulwers mi się włączył i nawet Kamil do mnie podszedł i skomentował po cichu wyczyn Stefana, że oby mu dane było być długo liderem. Nie minęło pół godziny i już była pora na mnie. Faktycznie ziąb taki, że para nosem mi uciekała, bo takie mrozisko mieliśmy i aż mi żal było Stefka, który tam biedak ciągle przy tablicy z reklamami stał. Tym razem to sama w myślach pospieszałam trenera, bo czułam jak mróz mi szczypał policzki, skóra pod kombinezonem błagała o ciepłotę, ale w końcu się doczekałam na sygnał. W idealnym momencie wybiłam się z tej feralnej skoczni i czułam, jak mi nartami dryfowały w powietrzu, a odległość okazała się całkiem przyzwoita. Dokładnie taka sama jaką Stefan uzyskał!!! Zerknęłam na telebim, a tam go pokazywali uśmiechniętego z Mikołajem i panią Mikołajową. Pewnie się cieszył, że nie będzie musiał sam marznąć! Do mnie machali, żebym się udała w ich stronę, ale najpierw to powinni mi dać gruby kożuch, a nie kurtkę wiatrówkę. Aż dziw brał, że sponsora, który nas ubiera w swoje firmowe ciuchy nie stać na puchówki. By się wstydzili! No ale opasana szalikiem, okryta na wszystkie spusty, zamki i sznurki przez Gębalę poszłam do Stefka i oboje, pfu… OBAJ! staliśmy wyszczerzeni przed kamerą z Mikołajem w tle. 

Konkurs trwał, kolejni zawodnicy startowali, a z nami nikt wygrać nie potrafił! Zawody dłużyły się strasznie, bo przerwy między zawodnikami były strasznie długie. Stefan coś tam żartował do mnie, ale mnie z minuty na minutę łapał coraz większy stres! Bo na starcie coraz mniej zawodników było, a wszyscy od nas niżej byli i my ze Stefkiem żeśmy prowadzili cały czas!!! 

- Herbatka idzie, herbaaaatka! No uwaga! – rozległ się czyjś głos, a po chwili, po krótkich przepychankach z dziennikarzami, pojawił się przy nas nasz trener zastępca ukochany, czyli Grzesiu geniusz. Jak on mnie tak będzie niańczył, dmuchał na mnie i chuchał cały czas, to zaraz pismaki puszczą plotę, że jestem jakimś jego dzieckiem nieślubnym czy coś! No ale herbatką mi życie uratował, więc nie będę narzekać. Ale mózgu mógłby czasem używać. Dopiero jak chrząknęłam, to dał herbatki i Stefkowi.

- Będziecie wysoko! – ogłosił Sobczyk podekscytowany, bo jasne, my matoły żeśmy się wcale nie zorientowali i nic nie wiedzieli! Wielkie dzięki za poinformowanie! Ale pewnie, jeszcze więcej stresu Prędkiemu dodawać, a co.. – A tylko jedna seria!

- Byleby się udało ją skończyć – dodał Hula cicho, a ja spojrzałam krzywo, bo mógłby chociaż on mnie wspierać, a nie krakać jak stara baba!

Kolejni zawodnicy i ci mniej, i ci więcej sławni lądowali na rozbiegu, ale nikt, absolutnie nikt nawet się nie zbliżył do naszej odległości! Ani Mistrz-Skoku-O-Tyczce-Bez-Tyczki-Kubacki, ani nasz lider kadry Stoch, ani Żyła, ani Ziobro, ani Kot. Szczękę to już naprawdę miałam u samej ziemi i tylko żałowała, że nie widzę mojego braciszka łamagi przed telewizorem. Może ja cię na stałe zamienię kaleko, co? Wszyscy po kolei nam gratulowali jeden za drugim i nawet podchodzili tacy skoczkowie, co ich zupełnie nie znałam. No bo ja wszystkich nie rozpoznawałam, bo niby skąd? Nie oglądałam za bardzo skoków narciarskich, bo jest przecież o wiele ciekawszych dyscyplin więcej. Dobrze, że Hula był obok, bo nie było jakiegoś mega obciachu.

- Thanks Severin! – mówił Hula do jakiegoś brzydkiego Niemca, to przynajmniej wiedziałam, kto to był. W duchu się modliłam, żeby przypadkiem Gregorowi nie przyszło do głowy przyjść nam się kłaniać w pas, ale odetchnęłam z ulgą, bo go nigdzie nie było. Raz w życiu się cieszyłam, że z niego taki gbur. A tu przerwy coraz dłuższe, bo oczywiście nikt się nie przejmował, że nam tu było zimno! Po kilku minutach kolejna gwiazda austriacka spadła na bulę i wtedy jury powiedziało DOŚĆ! Wyobrażacie sobie to?! Pięciu zawodników zostało na górze, a tym się nagle zachciało konkurs odwoływać?! Patrzyłam przed siebie zdziwiona, bo naprawdę, aż mnie zatkało. Gardło mi się ścisnęło, serce biło szybko i naprawdę myślałam, że śnię. Bo ja wszystko naprawdę rozumiem, że sport, że wiatr, że wszystko, że nie było sprawiedliwie, ale za przeproszeniem w Klinghental było? No właśnie! 

- Nie martw się Prędki – powiedział Żyła i poklepał mnie przyjaźnie po plecach, a ja nawet nie próbowałam się wydrzeć, że co on niby robi i żeby się klepał sam, bo tak mi broda drżała, że czułam, że zaraz się pobeczę jak baba. 

Sobczyk chyba dostrzegł niebezpieczeństwo, bo drap mnie za fraki i tłumacząc wszystkim, że Prędki blady i zaraz się rozchoruję porwał mnie w stronę szatni. Po drodze oczywiście dziennikarze się napatoczyli, ale mój wielki obrońca Grzesiu ich spławił. Ciągnął mnie za rękę jak wariat, więc tym bardziej się zdziwiłam, gdy nagle stanął i zawrócił o sto osiemdziesiąt stopni, bo pan trener się rozmyślił. Nie poszliśmy do szatni, a do busika kadrowego. Tam mogłam usiąść największemu winowajcy tego zamieszania na kolanach, a potem wtulić się w jego męskie ramię i dać upust emocjom.

- Buuuuuuuuuuuuuuu – ryczałam jak najęta, a on mnie delikatnie objął. – Buuuuuu…

Byłam mu wdzięczna, że nic nie mówił i nie próbował mnie pocieszać w żaden idiotyczny sposób. Widać, że facet dorosły, że ma doświadczenie z żoną, a nie jak te cymbały „Nie martw się Prędki”.

- Buuuuuuuuuuuuuuuuuuuu….

Popłakałam tak sobie z pięć minut, złorzecząc na Waltera i całą zgraję speców z FISu, co zawsze na złość muszą mi robić i nie pozwolą się cieszyć z dobrego skoku. Bo nie myślcie, że ja to jakaś chwalipięta jestem i bym chciała tylko laury zbierać. Jasne, przecież tych pięciu mogło lepiej skoczyć i byśmy byli ze Stefkiem na szóstym miejscu, no ale tak mi jakoś wewnętrznie strasznie żal było, że hohoho.

- Dobra, dość – powiedziałam w końcu, przetarłam oczy i postanowiłam wrócić do szatni się przebrać. Zapytałam tylko czy widać, że płakałam czy nie, bo jeszcze brakuje, żeby Prędkiego wzięli za mazgaja. Nie dość, że dzieciak, lizus i ulubieniec trenera, to jeszcze mazgaj! Niedoczekanie! W zasadzie to po tym wybuchu łez już mi całkiem przeszło, więc przybrałam pewną siebie minę i skierowałam się do polskiego domku.

[Piotrek]

Jaja! Normalnie jaja dziś nawymyślały matoły! Naszemu Prędkiemu i Stefankowi odebrali zwycięstwo zasłużone najbardziej na świecie! Bo co? Wiał wiatr więcej niż wtedy jak my żeśmy skakali? Nie! Tak samo wiał! No może trochę bardziej. Ale tylko troszeczkę, jak mamusię rodzoną kocham! Ja też żem nie skoczył wyśmienicie. Wyszedłem z progu nartami do przodu za bardzo, a potem nie przechyliło w lewo, bo mi dmuchnęło nie tam gdzie trzeba, więc mnie tak wyskręcało na boki i musiałem ręką korygować, a przez to pod koniec już nie było z czego ulecieć, a na dodatek to wylądowałem jak ostatnia łajza. Krótko mówiąc Pieter zmaścił skok, ale czy to powód, aby z żalami i pretensjami chodzić do jury i kazać, coby konkurs odwołali przeze mnie jednego? No właśnie. No, ale co ja będę Wam opowiadał, jak pewnie każdy z Was tak samo myśli. Biedny Prędki. Biedny Stefcio.

Grzesiek porwał Młodego od razu, bo już się szczerzyli dziennikarze, żeby nakręcił jak Prędki przeżywa taki stres. Pewnie! Od razu żem do Macieja powiedział, że to już naprawdę jest szczyt chamstwa. I co, że Młody prawie płakał? Ja sam bym płakał na jego miejscu! Więc tylko rzuciłem spojrzenie spode łba do Ziobry, bo ten coś komentował pod nosem. Trzeba coś wymyślić, żeby Prędkiego pocieszyć. Jak nic. 

Szedłem sobie do szatni, a mi zastąpił drogę jakiś wysoki buc z kamerą i mikrofonem. Więc co Pieter miał zrobić? No nic! Stanąłem sobie i muszę odpowiadać. 

- Jak pan oceni swój skok?

- A idealny był! Wprost superowe z progu wybicie, lot równiuteńki i lądowanie super master git – zaśmiałem się, a temu szczęka opadła do kolan i wpatrywał się we mnie zdziwiony. Nie zna się chyba na żartach! – Żartowałem, hehe! 

- Bo ostatnio wydawało się, że forma dobra…

- No forma dobra, tylko żem skok zmaścił. I już! 

- Ale szkoda, że odwołali konkurs?

- No jak nie szkoda! Prędkiego żal! I Stefcia! Tak pięknie startowali, a tu dupa blada, że tak powiem. Nie ma z tego nic. Null. Zero.

- A jak nadzieje na kolejne starty? Walczymy dalej?

- A czemu nie? 

Pożegnał się i poszedł sobie, więc chwyciłem narty na ramię i przyspieszyłem kroku, żeby udzielić wsparcia psychicznego moim kolegom. Bo im się należało, nie? Wszedłem do szatni, a tam już wszyscy byli i głośno debatowali nad przebiegiem rywalizacji. Wszyscy oprócz Stefcia naszego, co siedział z boku z miną mało zadowoloną. Najgłośniej wymądrzał się Ziobro, ale żem nie słuchał nawet, bo każdy coś gadał i się myśleć zupełnie nie dało. Rozejrzałem się, ale kolegi naszego młodego nie było widać, ani Sobczyka też nie. Kamila się zapytałem, bo niby on najmądrzejszy z nas, ale nic nie wiedział, więc ramionami wzruszyłam i postanowiłem czekać. Zaparzyłem Prędkiemu herbatki zielonej z maliną na pocieszenie, a w drugim kubeczku dla Huli czarną z prądem. Młodemu oczywiście „wzmaczniacza” nie damy, nie? Hehe. Nie można promować wśród małolatów alkoholu ani kropli, trener mówił. Podałem Stefankowi kubeczek, co przyjął z małym zdziwieniem, bo nie wierzył chyba w dobroć serca kolegów własnych, a potem się obróciłem z powrotem do stolika, bo akurat Prędki wszedł i trzasnął drzwiami, więc se pomyślałem, że pora na herbatkę idealna, a tu spojrzałem, a herbatki co przygotowałem nie ma!

- Kuuuuubacki!!! – podniosłem głos. – Wyżłopał idiota!!! Prędkiemu herbatkę zieloną!

- Zieloną? – zapytał się matoł zdziwiony, a co? Moja wina, że herbatki zielonej nie odróżnia? 

- A ja nie lubię zielonej! – jęknął Stefan. Nie dość, że mu naszykowałem herbatkę to jeszcze miał pretensje. Ale chwila, chwila, chwilunia… 

- Jak zieloną? – zapytałem i spojrzałem podejrzliwie na Kubackiego. Bo ten matoł wcale nie wyglądał, jakby wyżłopał z własnej woli kubek gorzkiej herbatki z maliną zdrowej. O cholera, wychodzi na to, że kubki zupełnie nieumyślnie całkiem pomyliłem! Znowu się rozejrzałem, a tymczasem Prędkiego znowu gdzieś wywiało i już go znowu między nami nie było. Ech.

[Marina]

Narzuciłam szybko czapkę z daszkiem, kaptur i opuściłam strefę miasteczka sportowców, idąc do jakiegoś kibicowskiego sektora gdzie mogłabym kupić gorącą herbatę, najlepiej taką z prądem. Nie mogłam z tymi cymbałami wytrzymać, bo tyle co weszłam to już się wydzierali jeden przez drugiego, a ja potrzebuję trochę przestrzeni życiowej, co w ich towarzystwie jest zupełnie niemożliwe. Grzaniec, nie grzaniec, ale żebym wypieki na policzkach przez chwilę miała. A matoły oczywiście Prędkiemu by nic nie dali, bo Prędki nieletni małolat. 

Podeszłam do babeczki w budce i powiedziałam, że herbatę gorącą proszę, a ona spojrzała zaskoczona na mnie. No bo zapomniałam wam powiedzieć, że ja do niej po angielsku gadałam, a po chwili już nawijałam po polsku, a sami wiecie co obcokrajowcy o polskim mówią. Że mamy uroczy szelest, że trudny język i inne takie sformułowania. A gadałam po polsku nie sama do siebie, tylko do telefonu, bo rozmawiałam z moim bratem. Więc już rozumiecie dlaczego musiałam cymbałów opuścić po angielsku. Słuchałam więc jego zachwytów, że skaczę pięknie i żebym się dzisiejszym odwołaniem nie przejmowała, bo z takimi skokami to następnym razem wyląduję na podium jak nic. A te zarobione pieniądze, które mu uciułam z punktami odda mi za to, że tak pięknie się spisuję. Swoją drogę już mnie język łaskotał by mu coś dogryźć, ale zapytałam tylko chłodno jak tam jego noga i czy mu gips łaskawie zdjęli, a jeśli nie to kiedy, bo wolałabym, żeby się brał ostro za rehabilitację i do Engelbergu się łaskawca wyrobił. Pytał mnie jeszcze jak tam koledzy mnie traktują i tylko uśmiechałam się złośliwie, że świetnie, wprost im się japa nie zamyka, bo nie sądzili, że taki równy chłop jestem. I wiecie co wam powiem? Uwierzył mi! Szczebiotał mi po drugiej stronie słuchawki, że mu życie uratowałam. O życie to ty się zacznij bać, mój drogi! Dopiero po chwili do mnie doszło, że za moimi plecami zgraja kibiców przeróżnych narodowości. Dopiero w tej chwili zrozumiałam jakim błędem było dostać się na sektor kibiców. Jaka ja byłam głupia! Stali wszyscy i czekali na mój ruch i w końcu ktoś tam nieśmiało zapytał, czy zgodzę się wręczyć im autografy i zdjęcia. I co ja biedna miałam zrobić? Uśmiechnęłam się słabo, bo coś czułam, że mi ręce odpadną. 

- Marcin, ty mi lepiej przygotuj własnoręcznie podpisane autografy na najbliższe zawody, matole! Przez ciebie muszę teraz podpisywać autografy! – szepnęłam do telefonu i się rozłączyłam, nim cokolwiek mój wspaniałomyślny brat zdążył do mnie powiedzieć. 

I tak, zamiast rozgrzewać ręce, musiałam zacisnąć zęby, bo czułam jak mi palce skostniały, ale cierpliwie pozowałam z uszczęśliwionymi kibicami i podpisywałam jakieś dyrdymały i jedynie co mnie powstrzymywało przed byciem złośliwą jędzą, to ich podziękowania, szczere z uśmiechem, pocieszenia, wspólne na sędziów pomstowania i jeszcze mi powodzenia życzyli na kolejne zawody! No kibice jak chcą to potrafią być przesympatyczni! Niestety im bardziej się starałam, tym więcej osób zaczynało się zbierać wokół mojej skromnej osoby. No ale jak tu im odmówić? Wystali się na mrozie, konkursu nie zorganizowali do końca, bo nie chcieli ryzykować naszym zdrowiem, więc cóż. Już się musiałam poświęcić i te moje biedne palce również, dla ich dobra i radości.

[Kamil]

Pierwsze koty za płoty już poleciały. Robiłem sobie spokojnie, to co do mnie należy od inauguracji sezonu, a prasa za to oczywiście podnosiła alarm, że ja formy nie mam i zachwycała się moimi młodszymi kolegami. Jak dla mnie bardzo dobrze. Mam dzięki temu trochę świętego spokoju, żeby realizować zadania. A moje skoki są naprawdę bardzo dobre, tylko mnie nikt nie słucha, bo wszyscy wiedzą lepiej jak zawsze. Czasem to się naprawdę można pośmiać czytając wypowiedzi wszelakich ekspertów i specjalistów. Ważne, że u nas nie ma paniki, tylko robota idzie dalej. Krzysiek i Marcin próbują się wpasować do naszego zespołu. O ile ten pierwszy wydaje się być poukładany, to drugi stanowi dla nas wielką zagadkę. Jest nieprzewidywalny. Młody, chudy, ale jak trzeba to gadane ma. Na pierwszy rzut oka nieogarnięty w tym wszystkim, co się wokół nas dzieje i choć na początku – łagodnie mówiąc – podpadł mi swoim zachowaniem, tak obecnie jestem wstanie przymknąć oko na jego małe wybryki. Bo widać było, że debiut go totalnie spalił i doskonale sobie zdawałem sprawę, jak się czuł. Starałem się go najlepiej wesprzeć i chyba pomogło, skoro w Kuusamo wystrzelił jak z armaty. Całkiem fajny dzieciak z niego. Gdyby tak trochę mniej głowę w chmurach wietrzył i mniej zadzierał nosa, to byłoby mu łatwiej. No i gdyby trzymał z nami sztamę. Bo na razie to ciągle się trzyma z boku. A przecież my go w drużynie nie odrzucamy! Wczoraj po konkursie miałem ochotę go zaprosić ku niezadowoleniu reszty na kolację do Subwaya, ale się wykręcił tym, że sporo nauki ma do nadrobienia i musi porozmawiać z Kruczkiem o swojej pozycji dojazdowej, bo czegoś tam nie rozumie. No nic. Siłą go przecież nie zaciągnę, ale dłuższa izolacja od grupy mu zaszkodzi... Dzisiaj tak pięknie obaj ze Stefkiem polecieli, więc straszna szkoda, że zawody odwołali. Nie będę się tu rozwodził czy to warunki pogodowe pokrzyżowały nam plany, czy kto inny, bo to nie moja w tym głowa i nie moja rola oceniać, ale domyślacie się jak strasznie zrobiło mi się szkoda Stefana i Prędkiego zaraz po ogłoszeniu decyzji.

Po wywiadach zmęczeni wróciliśmy do hotelu. Przy recepcji czekały nasze bagaże, bo czasu było mało, trzeba było jechać na lotnisko i kierunek Norwegia. Staliśmy w szeregu i każdy podawał bagaże jeden drugiemu po kolei tak, by szybko trafiły do właścicieli. Akurat trafiła mi się torba Prędkiego, więc podałem Stefanowi, by przekazał dalej.

- Podaj do Prędkiego – powiedziałem i tak torba wędrowała z ręki do ręki na sam koniec naszego ogonka. Na końcu stał Krzysiek Biegun, który spojrzał zdziwiony, że za nim nikogo nie było, więc torba w zasadzie nie trafiła do właściciela. Krzyś chwycił za ramię Kota i wręczył mu z powrotem torbę Marcina.

- Prędkiego nie ma – wytłumaczył, wzruszając ramionami. Kot podał torbę Żyle, Żyła do Ziobry, Jasiek do Kubackiego, Kubacki do Stefka, a gdy torba była z powrotem w moich rękach to zwróciłem ją Sobczykowi, mrucząc beznamiętnym głosem: 

- Prędkiego nie ma. 

- JAK TO PRĘDKIEGO NIE MA?! – wrzasnął Grzesiek. Z twarzy mu krew odpłynęła i gapił się na każdego po kolei z otwartymi ustami.

- No normalnie trenerze, nie ma – odpowiedział mu zaskoczony Dawid, a wszyscy spoglądali na siebie zaskoczeni, wzruszając ramionami. Sobczyk zaczął krążyć wokół recepcji i drzeć się wniebogłosy, że kto widział, żeby Prędkiego zgubić, że jacy my koledzy, że nikt nie zauważył, że młodego zawodnika nie ma.

- Przecież na niańkę nikt się nie pisał, żeby za nim wszędzie łazić – powiedział Ziobro, który najmniej się wszystkim przejął, a Sobczyk byłby naprawdę gotów go udusić, gdyby nie uspokoił go Skrobot. 

- No pięknie, Maciuś! Prędki zwiał, bo se przypomniał, że z tobą ma w Lilehamer mieszkać! – zaśmiał się Żyła.

Kruczek, któremu do śmiechu nie było, bo nadmiarem czasu do wylotu nie grzeszyliśmy, chwycił za telefon i zadzwonił do Marcina, ale tylko było widać z jego twarzy, że poczta głosowa go złapała, czyli młody albo wyłączył telefon, albo miał wyciszony i choćby armata miała huknąć, to dodzwonienie się do niego graniczyć będzie z cudem. 

- No to pięknie – szepnąłem do Stefana.

--

Witam was ciepło! Co tu dużo mówić! Nie ma chyba żadnego Polaka i Polki, która by nie dziękowała i nie czuła dumy za sprawą naszego mistrza olimpijskiego! Ja dzisiaj chodziłam jak pijana, pijana szczęściem! I niech mi ktoś powie, że ten sen to dopiero początek, a nie koniec. Cudowna historia pisana na naszych oczach. I w tej wielkiej radości z Arią postanowiłyśmy wrzucić wcześniej rozdział specjalnie dla was! 

Megi

I co można tutaj napisać jak sercem dalej jesteśmy tam, w Soczi? Jak jeszcze emocje nie opadły i my dalej jesteśmy w zachwycie? Jak my dalej oczarowane i tak strasznie szczęśliwe! I oglądamy po raz setny te fantastyczne, wręcz idealne skoki i po raz setny słuchamy Kamila mądrych słów, a za każdym razem serce nam się cieszy. Za wszystkie te chwile radości –  panie Kamilu, nasz Mistrzu, czapki z głów.

Aria F.