9. Całkiem inny świat

♫ ♫ Ryszard Rynkowski, Andrzej Zaucha, Ach, te baby

[Stefan] 

Wróciłem po świeżym prysznicu do swojego pokoju i jeszcze dobrze drzwi nie zamknąłem, a zobaczyłem młodą hostessę, która chciała wręczyć mi list. Byłem zdziwiony, bo była już prawie pierwsza w nocy i gdyby się Kruczek się dowiedział, że jeszcze nie śpię, pewnie by na zawał zszedł. Albo pewnie wiedział tylko udawał, że nie widzi. Musiało to być coś super pilnego, że pani za mną łazi po hotelu w nocy. Wyciągnąłem zawartość listu z koperty i od razu rzuciło mi się w oczy staranne pismo kobiecej ręki. Zerknąłem na podpis i już wiedziałem od kogo. Oczywiście czytałem dalej bardzo szybko i mrugałem szybko powiekami. Bo jak to? Odchodzi!? Tak, o? Aż takie złe zdanie miała o mnie? Wybiegłem od razu z pokoju i naprawdę cud, że Kamil się nie obudził. Chwyciłem kurtkę z wieszaka i pobiegłem pędem na drugą stronę korytarza. Zacząłem się dobijać do drzwi Grzegorza. Puk, puk, puk, łub, łub, łub. Trener wyszedł równie zdenerwowany jak ja, ale nic dziwnego, bo też miał kopertę w dłoni. Chyba planował wyruszyć na poszukiwania, bo był gotowy do wyjścia.

- Wiem wszystko – rzuciłem na powitanie. – Z tobą to sobie później pogadam, a teraz się zbieramy! Pewnie pojechała na lotnisko!

- Kto? – rozległ się głos Żyły ze środka pokoju, Sobczyk aż otwarł usta i zbladł, więc całe szczęście, że ja zachowałem przytomność umysłu.

- Prędki! Sierota pojechała na lotnisko, bo uważa, że go nikt nie lubi!

[Piotrek]

Jak myśleli, że będę se leżał w pokoju brzuchem do góry, jak biedny nasz kolega Prędki tam siedzi gdzieś, nie wiadomo gdzie i marznie na mrozie, to się grubo mylili. Za kogo oni w ogóle Pietera mają? Musiałbym zupełnie nie mieć serca przecież! Więc co tam, że środek nocy, powiedziałem, że jadę z nimi i już. Bez zbędnego gadania nie na temat! Sobczyk coś tam narzekał, ale chyba mu było głupio, że dzieciaka nie upilnował, bo po chwili zamknął się na spust i szybko wsiedliśmy do naszego kadrowego busa. Dobrze, że ten nas busik to taka super maszyna. Wsiedliśmy ze Stefciem do tyłu we dwóch, a Grzesiu za kierownicę i od razu gaz do dechy!

- Ale czemu Marcin myśli, że nikt go nie lubi? – dopytywałem, ale żaden mi nie potrafił wytłumaczyć. Milczeli obaj, wymieniając spojrzenia. – Mówiłem, żeby nie kwaterować Prędkiego z Kotem, to nikt mnie nie słuchał.

Dalej coś psioczył Sobczyk pod nosem, a Stefan go próbował uspokoić, bo jeszcze brakuje, żeby nas jakaś policja złapała za piratowanie i jutro zamiast na konkurs to do aresztu nas zawiozą. Rozmyślałem na głos jeszcze inne scenariusze, ale ani jeden, ani drugi się w dyskusje ze mną nie włączył, więc sobie dumałem sam. Bo to przecież nie do pojęcia, że mamy dwudziesty pierwszy wiek i wyszkoloną kadrę narodową, a jeden zawodnik smutny, bo się czuje dyskryminowany przez starszych kolegów! Co by powiedział jakiś Rzecznik Spraw Dziecka, czy ktoś? A Pieter też się nie popisał. Bo zamiast się kolegować z młodym i mu okazać wsparcie, to nic nie zauważył i się porobiło…

Dojechaliśmy na lotnisko, zaparkowaliśmy i jeden przez drugiego biegliśmy do hali odlotów. Ja się chwalić nie będę, bo nieelegancko, no ale wiadomo, że biegam najszybciej. Stefuś to jeszcze by mógł mi kroku dotrzymać przez chwilę, jakby się bardzo starał, no ale Sobczyk… Nie żebym się naśmiewał. Bo trener fajny, no ale cóż… Nie te lata, nie te kilogramy. W każdym razie został z tyłu za nami i już prawie dobiegaliśmy do wejścia, jak usłyszałem:

- Piotrek! Ja busa nie zamknąłem z tego wszystkiego! Skleroza taka! – lamentował Grzegorz. – Przecież nam ukradną!

Zatrzymaliśmy się jak na komendę, patrząc na niego jak na głupiego. Bo przecież Prędki nieborak tam sam na lotnisku, trzeba go ratować, a ten się busem martwi!

- Pieter, weź lećże na parking, bo nam Łukasz łby pourywa, jak busa zgubimy – odezwał się Stefan. – A Grzesiek zanim poleci tam i z powrotem to całkiem grubas wykorkuje.

Spojrzałem na Sobczyka, który już otworzył usta, żeby protestować, że tak źle jego osobę oceniamy i wcale nie doceniamy. Cały był czerwony, ale nie wiadomo czy bardziej ze złości, czy bardziej ze zmęczenia. Minę miał taką żałosną, że postanowiłem się zlitować. Bo najpierw zawodnika zgubił, a teraz autobus kadrowy na pokuszenie złodziejom zostawił…. Ech. I co oni by zrobili beze mnie? Normalnie cała kadra nasza by wyginęła w jednym miesiącu. Wziąłem więc kluczyki, zawróciłem i ruszyłem w przeciwnym kierunku. Gdzie ten Grzesio ma głowę, żeby zapomnieć zamknąć drzwi? Swoją drogą to zacząłem się dziwić, bo środek nocy, a ludzi tyle! Co oni powariowali i zamiast spać w nocy na lotnisko przyszli? Nawet wolałem nie patrzeć na zegarek, żeby się nie stresować, bo przecież jutro zawody, no ale przecież są rzeczy ważniejsze. Co temu Prędkiemu do głowy wpadło, że niby taki najgorszy i zupełnie niezaakceptowany przez nas? Ciekawe co mu Maciek nagadał. A mówiłem i ostrzegałem, jesteście świadkami wszyscy, że to beznadziejny pomysł, żeby Prędki mieszkał z tym Kotem. Sam dobrze wiem, jaki on jest upierdliwy i bez odpowiedniego psychicznego nastawienia to ciężko z nim wytrzymać. Nie żebym się chwalił, bo nieelegancko, ale ja to się z nim jakoś dogadują i do tej pory się ani nie pobiliśmy, ani nie pozabijaliśmy, a nawet się w miarę lubimy. 

Już byłem na parkingu, gdy otoczyli mnie sznurkiem jacyś kibice z biało-czerwonymi flagami. Niby nic dziwnego, bo Polaków to wszędzie pełno, no ale była noc! Kto w nocy łazi po lotnisku, sami powiedzcie! A ci naokoło mnie, już powyciągali zeszyciki i notesy i prosili o autografy. 

- Pioooootrek! Daj jutro czadu!

- Pieter! Jeszcze ja! Weź mi podpisz!

- A ja zdjęcie, ja chcę zdjęcie!

I na nic moje wszystkie tłumaczenia, że ja tam nie dla zabawy sobie chodziłem, tylko z ważnych problemów życiowych. Nikomu się nie dało wytłumaczyć, że przecież ja nie miałem czasu, że mnie czekała ważna misja, bo zaraz bus zniknie i tyle będzie gadania. Nie mam pojęcia ile to trwało, ale w końcu zrobiłem sobie zdjęcie z każdym kto chciał, pośmiałem się, podpisałem autografy i ogłosiłem, że muszę iść. Nie byli zadowoleni, ale w końcu udało mi się wyrwać i szybko znalazłem naszą reprezentacyjną maszynę. Sprawdziłem i co? Zamknięte! Każde jedne drzwi! Co ten Sobczyk? Skleroza mu się na mózg rzuciła? Tyle afery o nic? Westchnąłem głośno, bo tyle czasu zmarnowałem, zamiast biec Prędkiemu na pomoc! To nie do pomyślenia przecież! Już chciałem wracać, ale zobaczyłem, że idą wszyscy. Prędki opatulony z każdej strony w czapkę, szalik i jeszcze kaptur na głowie. Widać, że porządnie przemarzł biedaczek. Stefan go obejmował ramieniem i coś rozmawiali. Postanowiłem im zrobić niespodziankę, więc zaszedłem od tyłu i powoli się zbliżyłem do nich, idąc krok za z nimi.

- Nie martw się – tłumaczył Hula. – Nic nikomu nie powiem! 

Nie żebym podsłuchiwał. Tak po prostu przypadkiem wpadło mi do ucha i od razu mi ciśnienie skoczyło do góry jak Kubacki po wyjściu z progu. Prędki się martwi tym, że chłopakom naskarżymy, że uciekł! Nie może być!

- Prędki, ty sobie jaj nie rób! – zawołałem. – Oczywiście, że to będzie mała tajemnica nasza. 

Marcin spojrzał od razu na Stefana, a ten wzruszył ramionami i przeniósł wzrok na Grześka. Sobczyk uniósł dwie ręce do góry, że niby jest niewinny. 

- Przecież cymbały myślą, że śpimy – wyjaśniłem szybko. – Nikt nie musi wiedzieć, że byliśmy na lotnisku, nie?

Zamilkli i znów spojrzeli po sobie, co średnio było dla mnie zrozumiałe, no ale co zrobię. Pokręciłem głową i zarządziłem, że wracamy, bo co będziemy bez sensu stać. A jutro trzeba skakać, a nie robić sobie jaja, bo będzie dzień mamuta, a nie skoki.

- Umowa stoi? – zapytał Hula, a na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Stoi – przytaknął Prędki.

No i poszliśmy. 

[Marina]

- Prędki wstawaj! – usłyszałam wrzask mojego lokatora i gdyby nie nagły silny ból, który przeszedł moje ciało z największą przyjemnością drapałabym pazury z Kotem. Miałam wrażenie, że dopiero położyłam się spać, a ten się już drze. I jeszcze wiedziałam, że zaczął się dla mnie zły dzień. Tego tylko brakowało. Nie, nie, nie. Owinęłam się jeszcze bardziej w swojej pościeli i ani mi się uśmiechało wstawać i udawać Marcina. I jak moją mamuśkę kocham, jak go tylko dorwę w stolicy Tatr to nie ręczę, czy wyjdzie łamaga z tego cało! 

- Na trening się spóźnisz! – darł się dalej brunet, a ja ze swojej buzującej złości schowałam się pod poduszką, warcząc na tyle głośno, żeby się odczepił ode mnie, bo gotowa byłam go pogryźć i nie wiem czy by to przeżył. Co mu się nagle na troskę o mnie zebrało?

- Nie idę! W nosie mam trening! – powiedziałam niegrzecznie.

Głośny trzask drzwi dał mi do zrozumienia, że wreszcie zostałam sama w swoim pokoju. Wtuliłam się jeszcze bardziej do poduszki, a dłonią zaczęłam się głaskać po brzuchu, biodrze i nodze. Ból był niesamowity i promieniował cały czas, jakby mi ktoś mięśnie wyciskał pomiędzy brzuchem, a nogą. W takie dni nie pomagały mi wtedy ani tabletki, ani letnia kąpiel czy aktywność fizyczna. Byłam wtedy nie do życia. Raz w miesiącu. Zawsze to samo. Cudowne uczucie, prawda? Zresztą tłumaczyć się wam nie muszę, bo zapewne każda z was cierpi takie same katusze jak ja. I zazdroszczę szczególnie tym, która niedyspozycja trwa trzy dni i bez bólu! Ja umieram z dobry tydzień, jestem zrzędliwa i nic mi się nie chce z wyjątkiem płakania do poduszki i złorzeczenia na mężczyzn, jak to oni mają dobrze. Już mi się prawie przysypiało, już mi było błogo i głowa nie myślała o promieniującym po moim ciele skurczu brzucha, ale w mojej głowie zadudniło głośne uderzenie w drzwi i głos mojego zatroskanego opiekuna.

- Marcin, otwieraj drzwi, ale już! Nie przyjmuję żadnych wymówek! Marsz mi na trening!

Otworzyłam powieki, odrzuciłam kołdrę od siebie i wypadłam z łóżka jak z procy. Gwałtowny ruch niestety zaatakował mnie kolejnym skurczem, który sprawił, że prawie się zgięłam z bólu, idąc powoli do przedpokoju. Stanęłam za drzwiami, ale ani mi się uśmiechało witać z Grześkiem i tłumaczyć mu czemu nie zamierzam brać udziału w treningach.

- Nie będę dzisiaj ani ćwiczyć, ani skakać! – bąknęłam przez drzwi.

- A ja nie przyjmuję takiej wymówki! Co to ma znaczyć, że nagle nie chcesz trenować! Jeśli robisz mi to w formie zemsty…

- Możesz mi przysłać Stefana? – spytałam po chwili, zagryzając wargę, ponieważ z bólu czułam już jak przed oczami widzę czarne plamki. 

- A ja ci nie wystarczam?! Co się dzieje? I po cholerę ci Stefan?

- Wyślij do mnie Stefana! – warknęłam. – Tylko z nim będę rozmawiać.

- A ty otwórz drzwi!

- Nie! Chcę Stefana i radzę ci nie kombinować, bo zacznę krzyczeć na cały hotel! 

- Ale… – jednakże nie dałam nawet dojść Sobczykowi do słowa bo zza drzwi wydzierałam się wprost z groźbą

- I to nie jako chłopak, tylko dziewczyna!

- Dobra, już dobra! Zaraz go tu ściągnę!

W międzyczasie wróciłam do pokoju i położyłam się z powrotem na łóżko by mroczki przed oczami zeszły mi z pola widzenia, dodatkowo miałam wrażenie, że zimny pot mnie oblewa. Miałam cichą nadzieję, że Hula mnie nie wyśmieje, wręcz przeciwnie będę mogła liczyć na jego dyskrecję, bo przecież to nie moja wina, że dostałam okres przed terminem. Bo przecież ja nigdy wcześniej tak nie latałam po różnych państwach i widocznie mój organizm w najlepszym momencie postanowił mnie zdradzić i wystawić na ciężką próbę. I to, że przy kobiecej niedyspozycji jestem nieznośna doskonale zdawałam sobie sprawę, szczególnie teraz, gdy przed sobą miałam te złe dni. A w oczach Stefana już byłam skompromitowana, więc nie zależało mi specjalnie na dobrej opinii. Gorzej być nie mogło przecież, nie? Po chwili słyszałam donośne pukanie i zatroskany głos Stefana.

- Mar…Marcin? Podobno nie chcesz nikogo widzieć poza mną. Co się dzieje? 

Wzięłam głęboki oddech, stęknęłam cicho pod nosem i znów wywlekłam swoje ciało na korytarz, kładąc dłoń na klamce. 

- Ale jesteś sam? – spytałam, udając przez chwilę brata, bo przecież nie byłam pewna, czy w chwili uchylenia drzwi, nie wpadnie do mnie cała zgraja matołów. 

- Poza mną i Sobczykiem przy ramieniu nie ma nikogo. Słowo honoru! Powiesz mi co się dzieje?

- Ale sam włazisz. Nie chcę Sobczyka!

Oczywiście, usłyszałam protest mojego prawnego opiekuna, że niby taki zmartwiony. Jednakże starałam się go totalnie olać, zapraszając do pokoju tylko Stefana. Kątem oka widziałam jak mi się przygląda i nawet nie zdążyłam zaprotestować, jak przyłożył swoją dłoń do mojego czoła. Jego skupiona twarz wciąż mnie obserwowała i westchnęłam cicho, próbując obmyślić jak mu delikatnie powiedzieć, czego potrzebuję? No bo wiecie, to nie jest takie łatwe iść samej na zakupy w przebraniu brata. Bo jeszcze jakbym niechybnie na kogoś wpadła to nie wiem, jaką bym znalazła wymówkę. No i ten cholerny ból… Usiadłam z miną cierpiętnika na łóżku i bawiłam się palcami, zastanawiając się od czego zacząć.

- Czuję się okropnie i nie mogę dzisiaj skakać – szepnęłam, czując ulgę, że chociaż przed nim nie muszę udawać Marcina. Chociaż jak sobie przypomniałam tę saunę, to robiło mi się gorąco. Ale cóż.

Stefan usiadł grzecznie koło mnie i wyczekiwał na moment, aż wyrzucę z siebie w czym problem, że lament podniosłam do rangi nie wiadomo jakiej. 

- Nic się nie boli? Żadna kontuzja ci się nie przytrafiła?

- Nie, wszystko w porządku. Boli mnie okropnie brzuch. I w krzyżu – dodałam szybko, licząc na to, że ta mała wskazówka może mu da jasny sygnał co mi dolega, skoro ma żonę i nie będę musiała mówić wprost. Przegryzałam lekko wargę, dając mu czas na ogarnięcie mojego sygnału, bo przecież to tylko facet. Trzeba być wyrozumiałym, nie? Dłonią wciąż masowałam swoje biodro. 

- To może Gębala, by cię wymasował? – odpowiedział spokojnie, a ja spojrzałam na niego z rezygnacją. Faceci nie mają mózgu? 

- Stefan to nie ten ból. Ten problem mam co miesiąc.

- Co miesiąc? – spytał zdziwiony, a mi nie pozostało nic innego jak przytaknąć, czując jak moje policzki znów zaczynają płonąć. Po chwili zauważyłam jego przerażone spojrzenie na mojej dłoni masującej podbrzusze. Widziałam, jak oczy robiły coraz większe i po chwili nasze spojrzenie się spotkało.

- Okres? – spytał cicho słabym głosem, a ja pokiwałam żywo głową, bo przecież nie śmiałabym mu bić brawa za takie błyskotliwe spostrzeżenie. 

- Mój organizm zwariował i eeee nie do końca się przygotowałam na tę nieprzyjemność. Dlatego mam nadzieję, że dasz radę mi pomóc.

- O ile będę w stanie… – odpowiedział speszony, by po chwili podesłać mi jednak pokrzepiający słaby uśmiech. – No to mów, co mam zrobić?

- Kupisz mi podpaski?

Hula zerwał się z łóżka, mierzwiąc dłońmi swoje blond włosy i przespacerował się po pokoju tam i z powrotem, biorąc głęboki oddech, rzucając na mnie swoim spojrzenie. Nie wiem kto był już bardziej przerażony, stremowany i zawstydzony. On czy ja? A może oboje? Tylko przypominam, że ja jestem tylko biedną, zagubioną nastolatką, a to dorosły facet.

- Nie możesz mnie prosić o co innego? Słuchaj są rzeczy, których facet ci nigdy nie kupi! To tak mówię ci na przyszłość, byś wiedziała. Nigdy, ale to przenigdy nie proś go, by ci kupił wazelinę i podpaski. Zrozumiałbym szminkę, buty, nawet bieliznę, nie znając twoich wymiarów, ale podpaski?! Przy kolegach? Wszystko bym ci kupił tylko nie TO! 

- A tampony? – spytałam już z piskiem w głosie, że jeśli mi nie pomoże to naprawdę znajdę się w czarnej kropce. I nie rozumiałam aluzji, co do wazeliny, ale póki co wolałam nie grać na nerwach speszonemu skoczkowi. – Prooooszę… – dodałam jeszcze cichszym głosem, mając nadzieję, że tym razem mi ulegnie, bo byłam prawie bliska płaczu. Popatrzył na mnie jak na czarodziejkę z otwartymi ustami. No nie! W jakim on żyje świecie? Drogie panie, Stefan Hula, nie wie czym się różnią tampony od podpasek…

- Dobra, już wolę te całe podpaski. – mruknął. – Ale jak spotkam któregoś z chłopaków?

- Coś wymyślisz – poklepałam go po plecach, ale gdy nasz wzrok się skrzyżował, to natychmiast moje policzki pokryły się czerwienią. Znakomicie…

[Stefan]

Sam nie wierzę w to, co się dzieje. Po pierwsze, nie wiem, czy spałem ze trzy godziny po powrocie do hotelu, a już trzeba było iść na trening. Kamil patrzył na mnie podejrzliwie, więc bez marudzenia musiałem zwlec się z łóżka. Zdziwił się, że mam podkrążone oczy, więc mruknąłem tylko, że Klimowski tak chrapał, że przez ścianę mi spać nie dał i że ma szczęście, że on ma taki mocny sen. Coś tam pożartował po drodze, a gdy dotarliśmy na salę, to okazało się, że są wszyscy, a Kota brak. Jak zawsze. 

- Prędkiego też nie ma – przypomniał Jasiek, żeby przypadkiem Kruczek tego nie przegapił, a ja zerknąłem dyskretnie na Grzegorza. 

- Ty byś się odpierdzielił od Marcina! – oburzył się święcie Piotr i spojrzał groźnie na Ziobrę, ale nie zdążyli się pokłócić, bo przylazł Kot.

- Prędki powiedział, że nie będzie ćwiczył, ani skakał – powiedział i wzruszył ramionami, zajmując miejsce obok Żyły na zbiórce. Kruczek westchnął i spojrzał na niego pytająco, a ten tylko wzruszył ramionami. – No śpi. 

Sobczyk wybiegł natychmiast, a wśród chłopaków przeszedł pomruk niezadowolenia. Ziobro już coś komentował, że widział, że tak będzie, że niepoważne zachowanie nie przystoi reprezentantowi Polski i że Prędkiemu to jak zwykle się upiecze. Łukasz miał dość, więc kazał nam robić rozgrzewkę, a nie gadać. Minęła chwila, jak wrócił asystent trenera i stanął przy ścianie, a gdy przebiegałem obok, to chwycił mnie za koszulkę i wyciągnął na korytarz.

- Powiedziała, że będzie rozmawiać tylko z tobą – szepnął i poszliśmy na górę.

No i zostałem wysłany do sklepu, żeby jej kupić przybory kobiecie. Tak, śmiejcie się, jak to wcale nie jest śmieszne. A jak kupię źle? Bo niby skąd mam wiedzieć? Normalnie, to bym zadzwonił do Marcysi i zapytał co i jak? No, ale co jej powiem? Gdybym mówił po norwesku, to mógłbym zapytać miłej pani przy stoisku, ale tak to musiałem poradzić sobie sam. Miałem tylko ogromną nadzieję, że chłopaki ciągle byli na treningu i nie zjawi się któryś niepostrzeżenie. 

Pół godziny później znalazłem odpowiednie stoisko. Trzy razy obszedłem regały, zerkając czy nikt nie patrzy, a potem przyjrzałem się całemu asortymentowi. Że tyle tego było, to naprawdę mi nie pomagało ani trochę. Jakim cudem kobiety się łapią, co jest co? Wziąłem jedno pudełko do ręki, oglądając z każdej strony, bo przeczytać nie przeczytam. W końcu to były podpaski norweskie. Wróć. To nie były podpaski. Tylko te inne. Cienkie. Wykładki czy jak się one zwą? Nieważne, najważniejsze, że nie to. Zrobiłem krok w lewo i tam leżały te, co mi się zdawały odpowiednie. Tylko ich też było ze sto. Długie, krótkie, z jakimiś kropeczkami, zapachowe, z uszkami i bez. A skąd miałem wiedzieć, jakie ona chce. Wziąłem różowe opakowanie, obejrzałem i już miałem brać, gdy zobaczyłem, że tam księżyc na rysowany. Więc one są chyba nocne, a przecież jest dzień, nie? To chyba by się nie nadały. Myślałem, że osiwieję. I z czego się śmiejecie? Chwyciłem inne pudełko, żadnego księżyca ani gwiazd nie było, ani żadnych udziwnień innych, więc wyglądało, że dobre. Włożyłem do koszyka i odszedłem, ale po chwili wróciłem i na wszelki wypadek wziąłem jeszcze te obok co były zielone i te z uszkami. Wrzuciłem wszystko do koszyka i szybciutko teraz do kasy, bo trening już na bank się skończył, tyle czasu minęło. Po drodze, złapałem pudełko środków na przeczyszczenie. Nie, żebym miał jakieś problemy! Po prostu w zapobiegliwości swojej chciałem mieć jakieś alibi. Nie rozumiecie? Przecież matoły zaraz przylezą i będą wypytywać co się Prędkiemu stało i co im powiem? Że ma okres? Właśnie. 

Wyłożyłem wszystko na blat i już miałem płacić, gdy usłyszałem znajomy głos. 

- O, Hula! 

Niech to szlag! Pietrek.

- No ja! – powiedziałem, ale marzyłem o tym, by nie zerknął na moje zakupy, nim spakuję. Ale nie był by sobą. I całe szczęście, że był sam, bo tylko brakowało więcej baranów. – Już po treningu?

- No już dawno! A co ty kupujesz? – mruknął i patrzył z zainteresowaniem. – Podpaski? A dla kogo?

- Dla mnie! – obróciłem wszystko w żart, ale uniósł jedną brew, więc chyba nie wystarczyło takie wytłumaczenie. – No dla Marceliny. A dla kogo niby?

- Aha.

I już myślałem, ze załatwione. Za mną i on zapłacił za swoje ciastka, dżem i chrupki, a potem ruszyliśmy do drzwi. I jak na złość wtedy błysnęła mu lampka w głowie.

- A po co kupujesz tutaj, skoro żonkę masz w Polsce?

Geniusz prawdziwy. Gdyby myślenie było procesem fizycznym, to pewnie leciałaby mi z uszu para, bo mój mózg pracował na najwyższych obrotach, aby coś wymyślić.

- Bo w Norwegii mają najlepsze podpaski – powiedziałem z poważną miną.

Spojrzał na mnie zaskoczony, a później wcisnął mi w rękę swoją siatkę i poprosił, bym chwilę poczekał.

- Serio?! To lecę i kupię dla Justyny!

--

Witamy ponownie z Norwegii. Dzisiaj mniej oczami Mariny, ale mam nadzieję, że chłopaki dali radę. Fragmenty oczami którego z naszych panów podobają się Wam najbardziej? I czyimi oczami mamy opisać konkurs w Lille (w kolejnym rozdziale już będzie, bo w końcu po to, by skakać, pojechali do Norwegii, nie?)?

Dziękujemy za wszystkie opinie i jesteśmy otwarte na wszelkie skargi i sugestie :D

Aria F.

Ja tam nie narzekam na brak zbyt małej ilości Mariny ;) 
No właśnie, przyłączam się do Arii, czyimi oczami wam się spodobał rozdział i kogo byście z miłą chęcią chciały poczytać w następnym rozdziale?
Pozdrawiamy!
Megi