8. Sprawa się rypła

♫ ♫ Monika Brodka, Dziewczyna mojego chłopaka

[Marina]

Po konkursie mieszanym wszyscy rozeszli się do pokoi, a ja poczłapałam za Stefanem, który chwilowo też był bez swojego współlokatora. Nie wiem jak on za Kamilem, bo ja oczywiście za moim Maciusiem niespecjalnie tęskniłam. Hula zaprosił mnie tak z grzeczności, bo za bardzo nie był w humorze i nie chodziło o nasze miejsce w debiucie podczas konkursu mieszanego. Weszłam za nim do pokoju, oparłam się o drzwi, krzyżując ramiona i spojrzałam na starszego kolegę. 

- Dobra Stefan, gadaj co się dzieje? – zapytałam, bo ewidentnie było widać, że coś jest nie tak i tylko się dusił niepotrzebnie w tych negatywnych emocjach. 

Spojrzał na mnie zdziwiony, jakbym coś dziwnego, głupiego albo w obcym języku mówiła, a ja tylko z dobroci serca (które mnie kiedyś chyba w zupełności zgubi!) chciałam pomóc. Skoczek usiadł na łóżku i jakby się jeszcze zastanawiał, czy mówić takiemu małolatowi jak ja, ale wzruszył ramionami i chyba się poddał.

- Pokłóciłem się z żoną. Trudna sprawa, więc nie sądzę byś zrozumiał. I mnie trochę gryzie, a Kamilowi głowy zawracał przecież nie będę.

O, cholera! No to zachciało mi się grać psychologa. Bo co ja mogę mu powiedzieć? Co ja niby wiem o małżeństwie i problemach? Dupa, dupa, dupa. I obora w dodatku!

- Może jednak się postaram zrozumieć, jak wyjaśnisz o co biega? – zapytałam spokojnie, by nie czuł, że wywieram presję na nim. A skoro zaczął, to chyba oczekiwał, że będziemy rozmawiać, a nie, że machnę ręką i stwierdzę: „Jasne, nie zrozumiem”.

Wziął głęboki oddech i zaczął oblizywać nerwowo usta. Przymknął na chwilę oczy, a ja zaczęłam się obawiać, że nie sprostam zadaniu. No bo to, że jestem dziewczyną nie ułatwia mi sprawy. Ale w sumie jego żona to też kobieta. Więc jako tako kobieta kobietę zrozumie, nie? Bo musiałabym być nienormalna, gdyby się okazało, że nie zrozumiem jej problemu. Tym bardziej, że już drugi tydzień spędzałam czas z tymi popaprańcami i jeśli złościła się na Stefana, który był z nich chyba najkochańszy i najbardziej normalny, więc chyba chodziło nie o byle co, nie? 

- Pokłóciłem się z Cysią. W dodatku mam wrażenie, że nasza rozmowa telefoniczna umarła w martwym punkcie, jeśli rozumiesz o co chodzi.

- W martwym punkcie? – zapytałam zdziwiona, unosząc brew. – Wytłumacz ten martwy punkt. 

- No Marcela się nie rozłączyła, jakby czekała, czy mam coś jeszcze do powiedzenia. Zdziwiłem się trochę, bo zawsze w tym samym momencie się rozłączaliśmy. A tu taka cisza. W ogóle nie wiem o co chodzi… 

No i wszystko jasne! Powinnam zacząć spisywać ich problemy w jakimś zeszyciku, by kiedyś je wykorzystać i napisać jakiś poradnik dla niedorobionych skoczków narciarskich. Bo chyba wiem w czym problem. Kiwam głową, udając, że myślę, choć to na pierwszy rzut oka oczywiste jak byk! Proste jak konstrukcja cepa! I nic tylko plaskacza w czoło walnąć, że naprawdę faceci mają taki nieogarnięty mózg, że pewnych rzeczy, sygnałów od kobiet nijak nie potrafią zinterpretować, a później mamy efekty, jakie mamy. Na pytanie „Co ci się stało kochanie?”, jaka najczęściej pada odpowiedź z ust kobiety? Ciche, ledwie wycedzone między zębami „nic”, podczas gdy w myślach wyrzucamy słowotok, no nie? Ale wróćmy do Stefana. Tylko kompletna idiotka by się nie domyśliła, dlaczego jego żona się nie rozłączyła. A wy wiecie dlaczego? Bo chciała usłyszeć, że nawet po małej sprzeczce mąż ją kocha tak samo mocno, jak przed sprzeczką! Tak samo jak i na początku rozwijającej się ich znajomości, kiedy miłość ta była nieskończenie wielka, że aż się szło nią porzygać kolorową tęczą... Miłość to takie skomplikowane zjawisko, ech. 

- Może i jestem gówniarz, o małżeństwie mało co wiem, ale czasami powiedzenie kilka ciepłych słów jak kocham cię, tęsknię, całuję nikomu nie urwało głowy. Chyba dlatego twoja żona nie chciała kończyć z tobą rozmowy – powiedziałam i w zasadzie chciałam już wyjść z pokoju i wrócić do siebie, by móc się jeszcze chwilę nacieszyć wolnym pokojem, nim mój cudowny współlokator wróci, ale dostrzegłam kompletne zdziwienie Huli. Dodałam więc szybko coś, co mogło potwierdzić, że myślę jak chłop, a nie jak laska. – Ale co ja tam mogę wiedzieć, nie? Mało kto rozumie dziewczyny…

- No właśnie, skąd tyle wiesz o kobietach? – zapytał z przebiegłym uśmiechem. – W wyrywaniu mistrzem to ty nie jesteś, chociaż… nasze panny w kadrze o nikim innym nie mówią, tylko o Tobie!

- Wiesz, jakbyś mieszkał z siostrą w jednym pokoju całe życie, to może choć trochę byś teraz rozumiał swoją ukochaną – wymyśliłam na poczekaniu, wzruszając ramionami. 

Wyszłam i było mi cholernie głupio, że go okłamałam. Bo ja i Marcin mieliśmy swoje osobne pokoje, swoich znajomych i zupełnie inne charaktery, i zainteresowania. Oprócz tego, że jesteśmy bliźniakami to trudno powiedzieć, czy jesteśmy sobie bliscy. Może dlatego, że oboje byliśmy sportowcami i w domu się mijaliśmy, a od kiedy uczyłam się w Austrii to było jeszcze gorzej. Ale w każdym razie jednego się wyprzeć nie mogłam. Bo mimo wszystko strasznie kocham mojego brata łamagę i kibicowałam mu z całego serca, we wszystkich dziedzinach życia. A to się głównie liczy, nie? No, ale miałam nadzieję, że po tej rozmowie oprócz Krzyśka Bieguna, to i Stefan będzie mi pomocnym partnerem. 

I aż lekkie ukłucie w sercu mnie dopadło, że kurczę, trzeba się przyzwyczajać powoli do rozstania. Kto by pomyślał, że ja do tych pomyleńców się przywiążę, jak pies do człowieka. Świat zwariował normalnie. 

[Janek]

Po wieczornym treningu na sali trener wpadł na inteligentny pomysł, że w nagrodę możemy sobie wybrać, co chcemy robić, by się zregenerować. I będzie głosowanie, bo u nas taka wielka demokracja ostatnio. A wszyscy (znaczy może nie wszyscy, bo Stefana wcięło i Kamil już zaczął martwić się o niego, bo ponoć poszedł do żonki zadzwonić i ciągle go nie było) od razu drą się jeden przez drugiego, bo każdy chce postawić na swoim. Aśka i Magda od razu uciekły, bo nie miały ochoty na żadne atrakcje w naszym towarzystwie. Rzuciły tylko jedno spojrzenie Prędkiemu, myśląc że nikt nie zauważył. A ten stoi wyszczerzony, casanova się znalazł od siedmiu boleści.

- Wiem! – wydarł się w końcu Piotrek ze wszystkich najgłośniej. – Sauna!?

- Super! – zaczęli się drzeć pozostali i zaraz polecieli do pokoi się przygotować, oczywiście przepychając się w drzwiach jak idioci. Sobczyk coś tam się darł, ale nikt go nie słuchał. Poszedłem za nimi, ale trzymałem się z tyłu, bo czasem to naprawdę mnie denerwowali wszyscy. Chociaż nie wszyscy. Głównie ten małolat Prędki. Myśli, że wszystkie rozumy pozjadał! Skakać zaczął trochę lepiej, więc już nawet nadziei mieć nie można, że go wywalą. Swoją drogą ja zupełnie nie rozumiem tej całej polityki kadrowej. Bieguna już z Pucharu Świata wycofują, bo wymyślili, że ma jechać na Uniwersjadę, a ten co? Nie ma jakiś mistrzostw dla licealistów w tym czasie?

[Marina]

Uciekłam szybko, licząc że nie zauważą. Bo dopiero by były jaja, jakby Prędki do sauny przyszedł w golfie! Ale nie sądzę, by komuś mojego towarzystwa brakowało, oni są najszczęśliwsi we własnym gronie. Wsiadłam do windy i prawie zemdlałam, bo miałam przed sobą tę żywą legendę i wielką gwiazdę, czyli Gregora Schlierenzauera we własnej osobie! A winda, jak winda, jak już się zamknie i jedzie, to uciec nie można. A ten pajac stał i gapił się na mnie, a w rękach trzymał aparat fotograficzny, bo taki z niego wielki artysta. I tylko się krzywo uśmiechnął na powitanie ze mną. Kiwnęłam mu milcząco i kliknęłam drugie piętro podczas, gdy on jechał na czwarte. Obróciłam się bokiem, bo tak dupą całkiem to mimo wszystko niezbyt kulturalnie. W każdym razie odetchnęłam z ulgą już po chwili, bo wszystko wskazywało na to, że mnie nie rozpoznał. Oczywiście dostrzegłam, że aparat skierował w moją stronę i tylko zezowałam na niego, myśląc co mu głupiego zaraz przyjdzie do głowy. 

- Nie masz co robić, tylko zdjęcia? – zapytałam po niemiecku, a ten spuścił swoją zabawkę i spojrzał na mnie z powagą.

- A co ci do tego? Chyba nie jest to zabronione?

- Może i nie, ale ja nie lubię, gdy ktoś bez pytania mnie o zgodę robi mi fotki! 

Prychnął pod nosem, więc zacisnęłam dłonie w pięści, bo miałam ochotę mu przywalić, ale ktoś na pierwszym piętrze wszedł do nas. Jakieś młode małżeństwo ze znajomymi, którzy chyba zielonego pojęcia nie mieli kim jesteśmy. Taka z niego wielka gwiazda skoków. A że winda była mała stykałam się ramieniem z tym wysokim blondynem i modliłam się, bym wreszcie mogła wyleźć z tej srebrnej skrzyni. A ten dalej na mnie się patrzył jak głupi. Nie wiem, może brudna byłam, tylko o niczym nie wiedziałam? Bo takich mam kolegów, że do kawałów to pierwsi, a do pomocy to już nie bardzo. 

- Jesteś bratem Mariny, nie? – usłyszałam jego pytanie i prawie się udławiłam śliną.

Spojrzałam na niego i kiwnęłam powoli głową, ale po chwili się uśmiechnęłam dumnie. No bo co? Mój brat nie byłby dumny, że wielka gwiazda skoków kojarzy Marinę Prędką? Przecież ciężką pracą udało mi się dostać do tej słynnej szkoły sportowej i własnym sportowym uporem długo pracowałam na swoje osiągnięcia. Chociaż w sumie, to trudno, żeby mnie nie kojarzył po naszych małych spięciach. Heh.

- Ano moja siostra. Pierońsko zdolna! Jestem z niej dumny, że dostała się do Stams – przyznałam, bo co? Jak już się tak poświęcałam, to trochę mogłam się pochwalić sobą, nie?

- I złośliwa. Dobra, ale cholernie złośliwa. A szkoda bo… – ale nie dane mi było ciągnąć dalej rozmowy, bo oto stalowe drzwi otworzyły się na moje piętro i musiałam się przecisnąć przez młodych, by wyjść. Uf. Choć w sumie żal, że się nie dowiedziałam. Bo o co mu chodziło z tym, że ja niby jestem złośliwa? I czego szkoda? To się już nie dowiem. Na odchodne uniósł dłoń, uśmiechając się cwanie i nie wiedziałam, jak mam odczytać jego uwagę. Aż mnie ciekawość wierciła, co też taki pan Gregor myślał na mój temat! A, pewnie te „małe spięcia” Was teraz będą interesować. Dobra, nie będę już taka i wyjaśnię. 

Kiedyś wielki pan Schlierenzauer przyjechał do naszej szkoły na apel z okazji zakończenia roku. To specjalnego nic nie było, bo on tak przyjeżdżał raz na dwa tygodnie, szczególnie poza sezonem. W końcu doskonała okazja na promowanie swojej osoby, gdy małolaty biją brawo z uznaniem, a panny wzdychają. I zaczęło się jak zwykle – pani wicedyrektor przez 20 min wychwalała zasługi i zalety Gregorowe. Ja to byłam nowa, ale inni to chyba już tę listę na pamięć znali, bo przecież zawsze gadała to samo, tylko się liczba zwycięstw zmieniała. I tak go wychwalali po kolei wszyscy, że taki to Gregor i taki, a mnie to już serio jasny chciał trafić szlag, bo ile można? I już myślę, że koniec, a tu kolejna osoba wychodzi i znowu, jaki to Schlierenzauer wspaniały, że najzdolniejszy i tak dalej, bla, bla, bla. No to co miałam? Wtrąciłam się grzecznie przypominając, że jakby nie patrzeć, to Mistrzem Świata w skokach narciarskich to według mojej wiedzy jest aktualnie Kamil Stoch, a nie on. No i była afera.

W każdym razie przeszłam się po norweskich deptakach, odetchnęłam świeżym powietrzem i ani się nie zorientowałam, jak się bardzo późno zrobiło. Nawet kolację przegapiłam. Wróciłam szybciutko do pokoju, Kocur paskuda już spał, więc ja tylko przewróciłam oczami, widząc bajzel jaki zostawił. Bo wyobrażacie sobie, że jego bluza leżała na moim własnym prywatnym łóżku? To już przesada! W przypływie furii wywaliłam ją przez okno na balkon, bo co? Będę się takim Kotem przejmować? Trochę zmarzłam na tym spacerze i pomyślałam, że taka sauna to wcale nie taki głupi pomysł. A skoro wszyscy spali, to na paluszkach zabrałam ręcznik i zeszłam na dół, już po drodze ciesząc się z chwili świętego spokoju, chwili relaksu i bycia sama dla siebie Mariną.

[Stefan]

Wstałem dzisiaj chyba lewą nogą. Albo cały świat sprzysiągł się nagle, by dziwnym zbiegiem feralnych wypadków mnie wyprowadzić z równowagi. Bo mało, że się nie wyspałem, mało że źle szły skoki na treningach, a potem nawet nie miałem co marzyć o występie w drużynie mieszanej, mało że się ze Marceliną pokłóciłem. Jeszcze mała sprzeczka z Jaśkiem, który nie wiem czemu uczepił się młodego Prędkiego i za nic się nie odczepi. Zupełnie nie rozumiem o co mu się ciągle rozchodzi, bo dzieciak jest przecież w porządku. Trochę pyskaty, ale jak wyrośnie z młodzieńczego buntu, to będzie całkiem do rzeczy. Z tego co pamiętam, to Jasiek w jego wieku był gorszy, ale nic nie będę opowiadał, bo się obrazi na amen. Za radą Marcina zadzwoniłem do Cysi ponownie i tak mi zeszło, że i odnowę, i saunę i kolację przegapiłem. Poszedłem do Gębali, a ten mi powiedział, ze śpi i mam iść sobie do sauny sam, bo on nie ma zamiaru dla jednego spóźnialskiego wstawać jak do dziecka. Więc wzruszyłem ramionami, bo co zrobię? Zszedłem na dół, rozebrałem się do gatek i wlazłem. Pary tyle mi buchnęło w twarz, że mnie całkiem zamroczyło albo miałem jakieś omamy. Bo skąd nagle w naszej hotelowej saunie kadrowej… dziewczyna? Piętro pomyliła? Tylko kurczę z twarzy wydawała mi się dziwnie znajoma. Patrzyła na mnie z przerażeniem i w porę się zreflektowałem, że przecież stoi przede mną, jak ją Pan Bóg stworzył, naga. Wstrzymałem oddech i odwróciłem się plecami do niej, by się mogła okryć ręcznikiem. Przecież nie jestem żadnym zboczeńcem, co będzie biedne dziewczątka napastował. Cały czas dumałem w myślach, kogo to mi przypominała… Usłyszałem ciche chrząknięcie, więc odwróciłem się, by jeszcze raz jej się przyjrzeć. Długie, bo do ramion włosy koloru blond, chociaż przy tej temperaturze, mógłbym ją wziąć za szatynkę, dobrze wysportowane ciało i te przerażone oczy. Jakbym je gdzieś wcześniej widział… Dostrzegłem jej skrzywienie na twarzy i zamarłem kolejny raz.

- Prędki?! – wydusiłem. – Znaczy się, kim ty jesteś, co? – zapytałem lekko zdenerwowany, krzyżując sobie dłonie na klatce piersiowej. Widziałem, że młoda panna otworzyła usta, a potem je zamknęła i potem usiadła z rezygnacją na drewnianej, nagrzanej parą ławce. Wzruszyła ramionami i spojrzała już obojętnie na mnie, jakbym zrzucił z jej ciała jakiś ciężar. 

- Ale nie będziesz na mnie wrzeszczał? – odezwała się cicho i po raz kolejny moje oczy rosną, bo z jej gardła nie wydobywał głos podobny do tego, który znałem, ale tym razem damski – miękki, ciepły, aksamitny, ale jakby wyprany z emocji, obojętny.

- To zależy jakie masz dla mnie usprawiedliwienie na… – urwałem, bo naprawdę nie wiedziałem jak to wszystko nazwać. Machnąłem więc dłonią, by wskazać na jej okryte ręcznikiem ciałem. 

- Od czego mam zacząć? – zapytała retorycznie, jakbym to ja miał wybierać, jaką pasjonującą historię dla mnie wymyśliła, ale to, co po chwili usłyszałem, zwaliło mnie prawie z nóg, więc usiadłem naprzeciwko niej.

- Powinieneś spytać inteligenta Sobczyka. On mnie w to wszystko wrobił. Z bratem do spółki.

Dacie wiarę? Słuchałem i słuchałem, ale czułem, że muszę uszy sobie przepłukać, bo to się w głowie nie mieściło. Sobczyk, brat i dziewczyna. Dziewczyna, która skakała z nami. Nie, to przecież niemożliwe! Nie da się tak cały czas…. Przecież to jeszcze młode dziecko, znaczy się młode dziewczę. Czy oni ją chcieli zabić, czy jak?

- Skaczesz? 

- Skakałam kiedyś, ale mi się znudziło. Bardziej wolę deskę, bo skoki są głupie.

- Imię? Jak mam do ciebie mówić, co? Marcin rozumiem to twój nieobecny brat, tak? Poznam powód dla którego go nie ma z nami?

- Niech ci Grzesiek wszystko opowie, bo mi się nie chce wnikać w szczegóły nad ich głupotą.

O! I tym sposobem już rozumiem, dlaczego Prędki wydawał mi się ważniacki. Bo przemawiała przez niego… przez nią, już nawet nie wiem jak mam mówić, chłodne, krytyczne spojrzenie na nas. Brawo Hula, dałeś piękny popis przed nastolatką. Koledzy nie lepsi! Siedziała przed mną drobna, bezbronna dziewczyna, a ja co? No już nie będę wspominał, że dziewczyna, a skacze lepiej ode mnie. 

- Mam na imię Marina i jestem siostrą bliźniaczką Marcina Prędkiego – dodała szybko i stanowczo, ale jej głos był cichszy, niż wcześniej.

Czy ona się mnie bała, że ja wrzeszczeć na nią będę? Nie ukrywam, że zachwycony to ja nie byłem. Przyjrzałem jej się uważnie i widzę, że oglądała całą kabinę, byleby tylko nie patrzeć na mnie! Uniosłem brew i wziąłem głęboki oddech, bo się zastanawiałem, co z nią zrobić. Do Kruczka pójść i wyznać prawdę, czy najpierw z tym Grześkiem pogadać, że co za matoł dziewczynę przebiera za chłopaka? A później się dziwić, że każdy jedzie po Prędkim, jak prawdy nie zna. A ona dalej, ani na sekundę na mnie nie spojrzała.

- I będziesz taka obrażona siedziała? – palnąłem, zanim się ugryzłem w język. Brawo, panie Hula! Przecież dla niej to był pewnie stres i niekomfortowa sytuacja. W moim durnym umyśle w końcu zaświeciła czerwona lampka. Dziewczę całe się spinało, poprawiała co chwila ręcznik i praktycznie podciągała go do góry pod samą brodę. W dodatku nie wiem czy zbyt wysoka temperatura w saunie sprawiła te jej wypieki na twarzy czy… Stefan ty jełopie jeden! Panna się ciebie wstydzi! Wlazł facet nastoletniej pannie do sauny i się wielce dziwi, że ona przestraszona! Przecież to takie oczywiste! Krępuje się, bo wstyd jej, że ją nakryłem, a w dodatku widziałem jej nagie ciało. Chociaż za wiele to się tam nie naoglądałem. Zresztą nie wypadałoby. Przecież ja wierny, przykładny mąż i kochający tatuś. 

I zaraz przypomniała mi się sytuacja rozmowy z nim, tfu z nią. Za jej namową Cysia od razu się rozchmurzyła jak zadzwoniłem i przeprosiłem, że zapomniałem powiedzieć jak bardzo ją kocham i tęsknię. Teraz już wiem, czemu Aśka z Magdą i nawet moja żona chwaliły sobie tego Prędkiego. Bo kto lepiej zrozumie kobietę, jak nie kobieta we własnej osobie? 

- Idź do pokoju – starałem się, by głos zabrzmiał spokojnie, a nie jak rozkaz.

Drugi raz powtarzać jej tego nie musiałem, bo prawie wybiegła z tej sauny jak z procy. Posiedziałem sobie chwilę, a po prysznicu wybierałem się do tego Sobczyka i zażądam wyjaśnień i argumentów, dlaczego mam nie iść do Kruczka. I miałem gdzieś, że był środek nocy.

[Marina]

Pięknie Marina, genialnie! Powinnam się cieszyć i skakać z radości, że to już koniec, że się wydało, ale ja czułam się jak po intensywnym maratonie biegowym na jakieś 500 czy 1000 metrów. Nie wiem co było gorsze. Fakt, że to właśnie Hula mnie nakrył czy sytuacja, że widział mnie nagą? Co gorsze? Ani to, a drugie też nie lepsze i jak tu spoglądać mu w oczy i udawać, że sytuacji nie było? Chociaż nie, nie będzie już żadnego udawania, a kolejnego przesłuchania nie zniosę. Wpadam do pokoju, ale na szczęście się okazało, że Kot chrapie jak najęty do ściany w tym swoim syfie, więc przebierałam się szybko w łazience, założyłam czapkę i kurtkę, zamknęłam torbę i wybiegłam na korytarz. Taszczyłam za sobą walizkę i w recepcji z grzeczności napisałam dwa listy. Jeden do Stefana, drugi do Sobczyka, bo stwierdziłam, że nie będę taka wredna, żeby znikać bez słowa. Siadłam w fotelu i do Grześka to mam potok słowny:

Grzesiek,

Wszystko się wydało. Ostrzegałam cię, że ten twój pomysł to zasługuje na nagrodę filmową, bo nikt by tego lepiej nie wymyślił jak Ty. W takim razie przyjemnie mi oznajmić, że czuję się wolna! Nie zamierzam być w centrum kłótni, więc radź sobie sam z bratem mym do spółki. Miło było, ale się skończyło!

Marina

Zaś przy kolejnej pustej kartce musiałam się mocniej zastanowić, co napisać Stefanowi. Nie miałam odwagi mu spojrzeć w oczy i przeprosić, że oszukiwałam jego i wszystkich. Bo przecież choć byłam sceptycznie nastawiona do tego pomysłu, chciałam tylko.. ja chciałam tylko pomóc bratu i tyle. Przecież żadnych osiągnięć z tego mieć nie będę. 

Drogi Stefanie,

Teraz znasz prawdę. I nie mam ci za złe, jeżeli pójdziesz (poszedłeś) na skargę do Łukasza Kruczka. Wszak bardzo go lubię i szanuję, nawet jeśli czasami i on sobie u mnie łapał minusy. Pewnie uznałeś, że najlepsze jest powiedzenie kolegom, dlaczego nie ma Prędkiego no i że Prędki to nie on, tylko ona. Możesz być zły na mnie, nawet masz prawo! Jednak nie miałabym odwagi stać w centrum tego całego zamieszania, bo to przecież nie moja wina. Co się stało, to się nie odstanie. Mam nadzieję, że zaakceptujecie mojego brata, ponieważ nie jest taki zły i złośliwy, jak ja. Życzę wam naprawdę sporych sukcesów bo powiem szczerze, że wcale tacy źli nie jesteście. Trzymam za was kciuki w Soczi! Niech wam pójdzie dobrze, bo jesteście wspaniałym zespołem. Niech się i Tobie wreszcie coś uda, bo jak chcesz to skakać to ty potrafisz!

M.

Zostawiłam listy na recepcji i wybiegłam, dzwoniąc po drodze po taksówkę. 

--

I tym sposobem sprawa się rypła sama (uwielbiam to sformułowanie!) 

Pozytywnie zaskoczone czy niespecjalnie?

Przypominam, że zwyciężczynią naszego konkursu zostaje Aia i jej skład na Turniej Czterech Skoczni to: Marcin Prędki z programu wsparcia nizinnego, Kamil Stoch, Stefan Hula, Krzysztof Biegun, Piotr Żyła, Maciej Kot i Dawid Kubacki. Razem z Arią popłyniemy z fantazją. 

Megi

Oj tak, trochę popłyniemy ;) Bo jeszcze nie wiemy jak Łukasz Kruczek wytłumaczy, że na TCS nie jedzie np. Jasiek Ziobro (zwycięzca z Engelbergu) tylko Stefan Hula. Ale wierzymy, że się uda ;) My w Stefka zawsze wierzyłyśmy! W rozdziale trochę nowego. Ciekawe jesteśmy Waszych opinii!

A.F.